Sólin, gleðin og kynlegir kvistir í lífi mínu.....

Óhó hó, I'm alive now. Sólin skín og vorið er að koma

Friðsæl morgunstund með Moggann, kaffibollann og Rás1 í útvarpinu - ekki af því að ég sé orðin svo gömul að ég þoli ekki síbylju annarra útvarpsstöðva, heldur finnst mér stundum svo róandi að hlusta á Rás1.... þótt ég sé eiginlega ekkert að hlusta, heldur frekar láti RÚV skapa þægileg bakgrunnshljóð fyrir mig. Minnir mig einhvernveginn á gamla daga, þegar skólinn byrjaði kl. 13 á daginn, mamma var að stússast eitthvað í heimilisverkum og ekkert annað var á boðstólum í útvarpinu en Rás1. Og í minningunni skein sólin auðvitað alltaf þegar maður var lítill  Minnir mig líka á helgarmorgna hjá afa og ömmu, þar sem ég elskaði að gista fjarri áreiti frá systkinum mínum - afi í sólríkri stofunni í Barmahlíðinni að lesa blöðin, kallaði öðru hvoru fram til að lesa upp einhverjar spennandi fréttir eða hneykslast á einhverju sem hann las, Rás1 á fullu úr gamla útvarpinu hans, tifið í stóru stofuklukkunni þeirra og amma að gera sig tilbúna til að fara eitthvert; í sund, í bæinn, í heimsókn eða eitthvert annað - og alltaf fékk ég að fljóta með.

Niður af litlum flugvélum berst inn um gluggann, ég heyri bjölluna í Ölduselsskóla hringja inn úr frímínútum og stuttu seinna stöðvast hlátrasköllin og krakkaópin sem ég heyri alltaf óminn af. Einn nágranni minn er að klippa greinar af trjánum hjá sér með vélsög og hundurinn hans geltir öðru hvoru í garðinum hjá honum. Minn litli kisi vill ekki koma inn af svölunum, er búinn að hreiðra um sig í einum garðstólnum þar - vill svo heppilega til fyrir hann að húsfreyja hans setti einhverntímann í vetur baðmottuna sína út, akkúrat í þennan stól..... ákvað svo að kaupa nýja en hefur einhverra hluta vegna aldrei hundskast til að henda þeirri gömlu.... núna er þetta ágætis hægindastóll fyrir kisa. Einhversstaðar heyrist í vinnuvél og annar nágranni minn er að sópa og skrapa bílaplanið okkar með tilheyrandi hljóðum. Og akkúrat í þessu heyri ég í, og sé, þyrlu Landhelgisgæslunnar (bara að hún sé ekki að lenda með neinn slasaðan við vinnustað minn.....)

En engin af þessum hljóðum trufla mig hið minnsta. Ég fagna þeim öllum því þau boða vorið og gleðina. Ég heyri líka öðru hvoru í vindinum og veit að hann er kaldur, en í dag leiði ég það hjá mér! Það fær ekkert eyðilagt þá sumarstemningu sem þessi fallegi morgunn hefur laumað inn í litla hjartað mitt. Mér er alveg sama þótt Esjan blasi við mér með hvíta húfu.... það eina sem vantar er ómurinn af sláttuvélum, lykt af grasi og lykt af grilli. En þetta er allt að nálgast, skal ég segja ykkur.

.....en aftur að nágranna mínum sem er þessa stundina að sópa bílaplanið. Ég hef stundum fylgst með honum, ég á oft lausa morgna annaðhvort áður en ég fer á vakt eða eftir að ég kem heim af næturvakt. Hann býr ekki í sömu blokk og ég, (við deilum sama stóra bílastæðinu íbúar tveggja blokka) og ég kann engin deili á þessum manni. Ég veit ekki hvað hann gerir eða hvort hann vinnur úti yfirhöfuð. Hann er að minnsta kosti alltaf heima þegar ég er heima. Og alltaf að stússast eitthvað utandyra.

Ég hef stundum kallað hann "fuglamanninn", því hann er mjög iðinn við að gefa smáfuglunum á veturna, og iðulega er hann í fuglastríði við mig. Hann gefur fuglunum á ákveðnum stað yst á bílastæðinu, en ég letinginn, gef þeim yfirleitt bara rétt fyrir utan gangstéttina að útidyrahurðinni minni - ég nenni ekki að labba lengra með fæðið þeirra, finnst að fuglarnir eigi auðveldara með að færa sig úr stað en ég..... Hann er mikið duglegri við að hugsa um fuglana heldur en ég er, svo iðulega er fuglahrúgan við hans "veitingahús". Það kemur þó fyrir, að ég setji eitthvað mjög girnilegt út; ávexti, afganga af kjöti, ávaxtasallat í þeyttum rjóma (já, fuglarnir ELSKA það), kæfu eða paté sem er að renna út á tíma eða eitthvað í þeim dúr. Þá auðvitað flykkjast fuglarnir að mínu "veitingahúsi", og það þolir nágranni minn ekki. Ég held að honum finnist hann "eiga" smáfugla hverfisins og ég held að hann fylgist með þeim og því, hvort þeir hafi "klárað af disknum sínum", því ef þeir yfirgefa hans stað fyrir minn stað, þá er hann umsvifalaust mættur út með eitthvað til að lokka þá til baka til sín. Ég er líka mikil keppnismanneskja, svo mér finnst ekki að hann eigi að lokka fuglana frá minni hrúgu, svo þá mæti ég aftur út og þá með eitthvað enn girnilegra en gamlar og hálfbrúnar perur og fæ fuglana aftur á mitt band. Nágranninn grefur þá eitthvað annað upp en gamalt brauð og er mættur út á bílaplan. Ég stend við eldhúsgluggann og fylgist grannt með, og mæti svo aftur út með kjötafgangana og áður en komið er hádegi, er ég farin að ganga á forða okkar mæðgina í ísskápnum - því í ást og stríði er allt leyfilegt, og þetta er definitly stríð!!  ....Milli okkar, því ég held að fuglunum sé nokk sama á hvorum staðnum þeir éta. Það er líklega skondnast að vera áhorfandi að þessu stríði og sjá fuglahrúguna færa sig á milli tveggja staða mörgum sinnum á sama morgninum á meðan við hlaupum til skiptis út eins og brjálaðar manneskjur  .....önnur á bleikröndóttum náttbuxum og Van´s skóm af syni sínum (ég) og hin alltaf í blárri úlpu með svarta húfu og í flauelsbuxum (hann).

Þegar nágranni minn er ekki að gefa fuglunum er hann að dytta að bílnum sínum. Stundum sé ég hann koma gangandi yfir planið og setjast inn í bílinn og keyra af stað. En ekki langt, því hann er oft bara að fara út til að snúa bílnum við í stæðinu..... merkileg athöfn sem ég hef oft furðað mig á!

Stundum er hann að tína rusl upp í kringum blokkirnar, og á hann miklar þakkir skildar fyrir það. Stundum er hann að gera úttekt á einhverju, virðist vera. Þá gengur hann um og horfir í kringum sig, stoppar svo öðru hvoru og skrifar eitthvað niður hjá sér.... ég vona allavega að hann sé ekki að taka út hvaða gluggar séu hreinastir í hverfinu....

En núna er þessi góði maður sem sagt að sópa þetta óendanlega stóra bílaplan hér fyrir framan eldhúsgluggann minn. Hann er búinn að vera að sópa og skrapa í einn og hálfan tíma, en það sér ekki mikið á planinu ..... ekki ennþá. Fyrir mér væri þetta eins og að ætla að moka sjóinn upp með plastfötu, en ég held líka kannski, að þessi elska sé ekki alveg eins og fólk er flest......

Og kannski ég ekki heldur...... erum við ekki bara öll einstök hvert á sinn hátt?

Ég ætla að fagna þessum góða granna mínum eins og öllu öðru á þessum góða degi, og ég held svei mér þá að kveikt verði í grillinu í kvöld... í fyrsta skiptið í ár. Svona dagar eru bara til að njóta!!

 

Offita....

Þetta er mun alvarlegra mál, en margir gera sér grein fyrir. Offita er ekki það sama og vera lítillega of þungur, offita er hæstastigið í þessum málaflokki. Offita er vaxandi vandamál, talið er að einn af hverjum þremur einstaklingum í heiminum eldri en tvítugt, séu of feitir og um 27% barna og unglinga í heiminum eru of feit.  Samkvæmt skilgreiningu WHO (Alþjóða Heilbrigðisstofnuninni) er talað um offitufaraldur ef hlutfall of feitra fer yfir 20% (!!)

Offita kostar heilbrigðiskerfið EKKI minni pening en reykingar. Skv. WHO eru um 9% af útgjöldum heilbrigðiskerfisins tilkomin vegna offitu og er fyrirséð að þetta hlutfall eigi bara eftir að aukast. Offita hefur geysileg áhrif á alls kyns þætti heilbrigðis okkar og veldur mörgum sjúkdómum, svo sem hjarta- og æðasjúkdómum, sykursýki, sjúkdómum og verkjum í stoðkerfi okkar, kæfisvefni, ýmsum krabbameinum og oft á tíðum fylgir einnig þunglyndi offitu, fyrir utan það að of feitir lifa við verulega skert lífsgæði. Margar stórar rannsóknir sýna að offita er aðalorsök snemmdauða, offita einstaklins eykur notkun hans á heilbrigðisþjónustu um 36% og lyfjanotkun um 77% !! Ofan á kostnað heilbrigðiskerfisins bætist samfélagslegur kostnaður, sem kemur til af minnkaðri atvinnuþátttöku, fleiri veikindadögum, ótímabærri örorku ofl.  

Eins og ég tók fram áður, kostar offita þjóðfélagið ekki minni pening en reykingar. Eini munurinn er sá, að reykingafólk tekur virkan þátt í sínum kostnaði með því að greiða há opinber gjöld af sinni neyslu. Af hverjum sígarettupakka sem kostar um 600 kr., borgar reykingamaðurinn um 400 kr. til ríkissjóðs. Í Danmörku, þar sem reykingar eru hvað mestar á Vesturlöndunum, hafa verið gerðar rannsóknir sem sýna fram á það, að reykingafólk hefur í gegnum opinber gjöld af sígarettum, margborgað fyrir sínar sjúkrahúslegur og lyfjakostnað, og það er kaldhæðnislegt að segja það, en satt engu að síður, þá lifir reykingafólkið að öllu jöfnu mun styttra en aðrir og fá þá, eðli málsins samkvæmt, ekki greiddan sinn lífeyri, þarf ekki á sjúkrahúsum að halda eftir sinn dauða og munu heldur ekki þurfa öldrunarpláss á hjúkrunarheimilum - og spara þannig þjóðfélaginu þær áhyggjur og þann kostnað, með því að kveðja lífið fyrr en aðrir.

Nú má ekki misskilja mig þannig, að ég sé að mæla með reykingum, síður en svo. Þessi ræða var inngangur að því sem ég vil segja nú. Í ljósi þessarra staðreynda finnst mér að ríkisstjórnin ætti að grípa til aðgerða og það strax. Innflutningsgjöld, tollar og virðisaukaskattur eiga að vera mun hærri á óholla vöru og að sama skapi á þessi kostnaður að vera eins lágur og hægt er á grænmeti, ávexti, kornmeti og aðrar hollustuvörur. Ríkisstjórnin þarf að hvetja fólk til að neyta hollrar vöru, og ég veit svo sem að hún er að gera það í gegnum Lýðheilsustöð með ýmsum átökum, en ríkisstjórnin verður líka að gera fólki það kleift kostnaðarlega. Það á ekki að vera ódýrara að fæða fjögurra manna fjölskyldu á McDonalds heldur en að elda fisk eða kjúkling, með fullt af grænmeti og hrísgrjónum þar heima. Það á ekki að vera ódýrara að kaupa örbylgjurétt í stórmarkaði heldur en t.d. að kaupa fiskrétt til að taka með sér heim hjá Fylgifiskum. Þegar virðisaukaskattur var lækkaður á ýmsum vörum í fyrra, átti ekki gos að fylgja með í þeim aðgerðum, eins og það gerði.

Flestar rannsóknarniðurstöður benda á það, að við séum í raun búin að missa af lestinni með fullorðna fólkið í þjóðfélaginu, það sé of seint í rassinn gripið að ætla að gera eitthvað markvisst fyrir það, en að fókusinn þurfi að beinast að börnunum og unga fólkinu í löndunum með fyrirbyggjandi aðgerðum, fræðslu og í raun ala þau upp frá blautu barnsbeini með það í huga að forða þeim frá offitu. Það er eina leiðin til að stöðva þennan offitufaraldur. Með aukinni atvinnuþáttöku kvenna og hærra vinnuhlutfalli okkar allra, ganga börnin okkar meira sjálfala, en t.d. mín kynslóð gerði og hvað þá kynslóðirnar á undan. Framboð á óhollustu og ýmis konar áreiti í þjóðfélaginu á börnin okkar er gífurlegt, og það á ekki að vera svona auðvelt og "ódýrt" fyrir þau að stökkva út í næstu sjoppu og kaupa sér hamborgara og kók. Það á að vera alger sparivara, eins og það var fyrir kynslóðirnar á undan þeim. Ríkisstjórnin þarf að stuðla að því, í samvinnu við heimilin, leikskólana og skólana, að kynna holla matvöru fyrir börnunum strax á unga aldri.  Í Danmörku, þar sem minn sonur eyddi öllum sínum leikskólaárum, var ávaxtatími einu sinni á dag. Þá voru ávextir settir á borð og allir áttu að velja sér ávöxt/ávexti og setjast á dýnu til að borða á meðan það var lesin fyrir þau saga. Þetta var líka raunin í barnaskólanum sem hann gekk í. Dýrt? Nei, ekki get ég ímyndað mér það, að kaup á ávöxtum af hálfu sveitarfélaganna og hins opinbera vegi hátt á móti þeim ávinningi sem þjóðfélagið allt hlýtur af svona einfaldri aðgerð, þótt árangurinn eigi ef til vill ekki eftir að koma fram fyrr en áratugum seinna. Það þarf að hugsa þetta mál í stóru samhengi, hugsa til framtíðarinnar og hafa það hugfast að árangur mun ekki koma í ljós fyrr en þessi kynslóð vex upp.

Ég geri mér grein fyrir því að þetta eitt og sér, mun ekki valda neinni u-beygju, heldur er bara liður í mörgu fleira sem þarf að gera. Hreyfin er annað sem þarf að taka á. Eitt af markmiðum Lýðheilsustöðvar er að börn og unglingar hreyfi sig a.m.k. fimm daga vikunnar í 60 mínútur í senn. Nú hafa ekki allir foreldrar efni á því að leyfa börnum að stunda íþróttir í frítíma sínum, börnin hafa kannski ekki áhuga heldur, svo með því að setja hreyfingu inn í grunnskólana mætti leggja lóð á þessar vogaskálar því þar næst til allra og öllum er skylt að taka þátt. Í aðalnámskrá grunnskólanna er kveðið á um uppeldishlutverk þeirra. Hún segir líka til um þann lágmarkstíma sem skólum ber að bjóða nemendum í einstökum námsgreinum. Samkvæmt núgildandi aðalnámskrá eiga nemendur að fá þrjár kennslustundir í viku í íþróttum, sem þar eru skilgreindar sem leikfimi, sund, dans og leikir. Fyrir venjulegan leikmann, eins og mig, virðist það ekki vera mikið mál að bæta tveimur stundum í viku, við þessa námsskrá. Það má vel samtvinna hreyfingu við aðra kennslu, og ég held ekki að börnin myndu bera skaða af því að læra minni landafræði eða eðlisfræði á kostnað hreyfingar.

Þegar talið berst að hreyfingu, finnst mér líka að ríkisstjórnin ætti að gera okkur fullorðna fólkinu það auðveldara að stunda hreyfingu, því þrátt fyrir að það sé kannski of seint að ætla að afþyngja okkur, þá hefur hreyfingin margvísleg fyrirbyggjandi áhrif sem eru margsönnuð. Það hafa ekki allir efni á því að borga 5-12000 kr. á mánuði í líkamsræktarsal, og svo eru líklega enn fleiri sem finna ekki tíma til þess með vinnu sinni og heimilishaldi. Ég veit að sum stéttarfélög veita styrki til líkamsræktar, en hvað ef ríkið veitti stöðvunum fé svo þær gætu lækkað sinn rekstrarkostnað og þá boðið kortin sín ódýrari? Eða ef við fengjum þrjá tíma á viku, á launum, til að stunda einhverskonar líkamsrækt? Hefðum kost á því að stunda líkamsrækt í vinnutíma? Ég veit að þetta yrði mjög erfitt og líklega mjög flókið að hafa eftirlit með einhverju í þessum stíl, en þetta eru bara hugmyndir, sem kannski væri hægt að útfæra á einhvern hátt. Ríkisstjórnin á að sjálfsögðu ekki að bera ábyrgð á okkar heilbrigði, en ef sannað er að hreyfing og mataræði hafa margvísleg áhrif á heilsuna og geta dregið úr heilbrigðiskostnaði, þá finnst mér sjálfsagt að hún geri það sem í hennar valdi stendur til þess að stuðla að því að við lifum "rétt". Lýðheilsustöð er einmitt stofnuð með það í huga, er það ekki?

Árið 2001 gaf Heilbrigðis- og (þáverandi) tryggingamálaráðuneytið út skýrslu, þar sem langtímamarkmið voru sett í heilbrigðismálum til ársins 2010. Þessi markmið voru svo endurskoðuð árið 2006, en það vekur athygli og er mjög sláandi að í þessarri skýrslu eru engin markmið sett á sviði þess að draga úr ofþyngd og offitu þjóðarinnar. Maður skyldi ætla, að þessi mikli kostnaður ríkisins vegna offitufaraldurs myndi kalla á auknar aðgerðir á þessu svið. Breyting á lifnaðarháttum er mikilvægust í þessarri baráttu, árangursríkast er að fyrirbyggja offitu og nauðsynlegt að ná til barna snemma á lífsleiðinni. Það er í raun ekki eftir neinu að bíða....

P.s. ef einhver skyldi halda að ég sé að grípa þessar staðreyndir og tölur úr lausu lofti, þá skal tekið fram að ég (ásamt öðrum) skrifaði verkefni um þetta málefni í mastersnámi mínu í Háskóla Íslands í haust, og allar tölur og fullyrðingar eru eftir áreiðanlegum og staðfestum heimildum.

Offitufaraldur á Íslandi

"Ég ætla að fá eina golfkylfu, takk!"

Í kvöld brugðum við sonurinn okkur af bæ og fórum í mat til systur minnar og fjölskyldu hennar. Þau eyddu páskunum á sólarströnd og er því þónokkuð síðan við sáumst síðast. Mér þykir alltaf jafngaman að sjá ungana hennar þrjá, þótt eitthvað virðist aðdáun þeirra á mér dvína með hækkandi aldri þeirra...  

Sá yngsti ljómaði út að eyrum þegar hann sá mig og endurtók nafn mitt og frænda síns í sífellu, þótt hann sé varla talandi. Hann var líka óþreytandi að sýna mér bílana sína og leyfa mér að renna þeim niður brekkuna í leikfangabílahúsinu sínu, einum í einu, og svo tveimur og fleirum saman.... og aftur og aftur og aftur.  

Mér tókst að kreista koss og knús út úr þessum í miðjunni, þeim sama og vildi næstum flytja til mín fyrir tveimur árum.....  .....en á þeim tíma var hann líka "seldur", eftir að ég tók þá bræður með okkur í útilegu á Arnarstapa. (Snilldar, kænskubragð það, sem greinilega þarf að endurtaka öðru hvoru til að verðskulda hrifningu litlu frænda sinna....) En í kvöld var staðan þannig, að þegar ég nennti ekki að spila við hann oftar Veiðimann, var líka lokað fyrir athygli hans á mér! 

Sá elsti lét sig hafa það að kyssa "gömlu töntu" og svo var hann rokinn upp á loft með syni mínum, og sá ég hann lítið meira, fyrir utan þegar þeir frændur gleyptu í sig matinn, áður en þeir ruku með látum upp aftur. Sá elsti ætlar þó að koma og gista í mínum húsum annað kvöld, en ég held ekki að það sé minn félagsskapur sem trekki að.... ekki í þetta skiptið heldur

Við systur áttum notalega kvöldstund, eins og alltaf þegar við hittumst og þar sem heimilisfaðirinn er erlendis í vinnuferð, gátum við hlustað á smá stelputónlist, slúðrað og skipst á bæði kjaftasögum og hversdagslegum sögum - við fengum okkur meira að segja pínulítið rósavín. (Ekki það að maðurinn hennar sé leiðinlegur, það er bara alltaf pínu öðruvísi að hittast tvær.... eins og örugglega allar systur þekkja)

Systur minni hafði ekki unnist tími til að koma fermingargjöfinni til sonar míns, áður en þau héldu af stað í ferðina sína, svo hún var dregin fram í kvöld. Ég hafði ráðlagt henni svolítið varðandi gjöfina, og þar sem ég vissi að unglingurinn minn, myndi fá fínan golfpoka í fermingargjöf, fannst mér tilvalið að hún gæfi honum kylfu í safnið. Strákurinn á einfalt golfsett fyrir byrjendur, og mér fannst alger vitleysa að kaupa einhverjar rándýrar kylfur handa honum, því það er alveg gefið að þeim þarf að skipta ört út á næstu árum, í takt við vaxandi lengd hans. En góðan pútter getur maður vel átt í nokkur ár þótt svo maður sé að vaxa, maður getur þá bara fært sig upp á skaftið eftir því sem árin líða..... og þá meina ég BARA upp á skaftið á kylfunni, en ekki í neinu öðru samhengi!!

Systir mín sagði farir sínar ekki sléttar úr golfbúðinni. Hún hefur ekki hundsvit á golfi, en hafði farið í Hole in One í Bæjarlindinni eins og ég benti henni á. Stúlkan sú, hún litla systir mín, er þvílík pæja, með sítt ljóst hár, gengur ALLTAF um á háum hælum (líklega vegna þess að hún er svo "lítil" .....), er alltaf flott klædd, vel máluð, með fínar snyrtistofuneglur og hún trassar aldrei að fara í litun og plokkun eins og stóra systir hennar á það til að gera. Hún stormar um eins og hún eigi heiminn, inn og út úr búðum, skellir bílhurðinni með stæl og brunar af stað í jeppanum sínum með fínu sólgleraugun sín.

Það er svona heimsborgaryfirbragð yfir henni, svo ég var ekkert hissa að heyra það, að þegar það klingdi í hurðarbjöllunum í Hole in One og hún gekk inn í golfbúðina, hafi afgreiðslumennirnir báðir (eða allir þrír) þust að til að fá að afgreiða hana. (Ég get bara búið mér til myndir í mínu höfði, eftir hennar sögu, og ég er viss um að mínar myndir eru ekki fjarri lagi - allavega mun skemmtilegra að ímynda sér að þetta hafi gerst nokkurnveginn svona):

Litla systir mín þeytir upp hurðinni í Hole in One og stormar öruggum skrefum inn. Hún tekur ekkert eftir því, að augu afgreiðslumannanna standa á stilkum og þeir "dissa" sína kúnna til að fá að afgreiða þessa skvísu. Lillan mín verður smá skelkuð þegar hún sér stærð búðarinnar og úrvalið, því hún kann ekkert að velja úr því, en sú stutta er nú ekki vön að láta slá sig út af laginu. Svo hún sveiflar ljósa hárinu og snýr sér að þeim afgreiðslumanni sem stendur næst henni og segir hátt og skýrt: "Ég ætla að fá eina golfkylfu!"

Sá heppni, sem hún beindi orðum sínum til, verður voða upp með sér, að hann skuli fá að afgreiða þessa golfpæju, (hún gæti alveg eins verið eins og ljóshærð Catarina Zeta Jones..... hvað vita þeir, hún hlýtur allavega að spila golf fyrst hún er þarna stödd), gengur til hennar og fer að spyrja hana nánar út í þessa kylfu sem hún ætli að kaupa.

Og hennar orð (pínulítið stílfærð): "Oh my God, Lilja, ég ætlaði bara að kaupa eina kylfu og hann fór að tala um eitthvað járn og spýtur..... ég meina, common, eru virkilega framleiddar kylfur úr spýtum???" (hneykslisvipur dauðans fylgir þessu kommenti). .....Eins og golfarar vita, hefur maðurinn væntanlega verið að spyrja hana hvort hún væri að leita sér að "járni" eða "tréi". Hann var ekki einu sinni byrjaður að fara út í nein númer, þyngdir eða gráður.....

Það kom flatt upp á mína þegar hún var spurð nánar út í kylfuna sem hana langaði að festa kaup á, en hún var ekki lengi að skella örygginu aftur upp. "Nú, hún ætlaði bara að kaupa eina golfkylfu." Maðurinn var örugglega byrjaður að fatta það, að hún væri engin golfpæja, en pæja var hún engu að síður, svo hann hóf að telja upp allskyns kylfur; ætlaði hún að fá járn til að slá langt, kannski járn til að slá hátt og stutt, eða jafnvel til að slá upp úr sandgryfjum, driver, minna tré, pútter eða......  "Já pútter", kallaði hún um leið og hún þekkti eitthvað af því sem hann var að tala um. Já, það var einmitt pútter sem hún ætlaði að fá. Hjúkk, málinu lokið.... hélt hún. En þá kom það, hvaða merki vildi hún og hverskonar pútter var hún að spá í. (Þarna get ég alveg ímyndað mér að andlitið hafi svolítið sigið á dömunni....)

Maðurinn lét þá systur mína í hendurnar á yngri sölumanni, sem byrjaði líka að spyrja hana út úr, en þá beygði sá eldri sig að hinum og sagði lágt: "Hún er enginn golfari, sko..."  Svo yngri sölumaðurinn tók upp auðveldu söluaðferðina, og sagði henni eiginlega bara hvað hún ætti að kaupa.

Þannig fór, að systir mín þáði ráðleggingar yngri sölumannsins og keypti það sem hann taldi besta kostinn handa litla fermingarfrænda hennar. Og gekk svo stolt út úr golfbúðinni með kylfuna sína í hendinni, (hafði reyndar líka keypt nokkrar kúlur, bara svo þeir myndu halda að hún hefði eitthvað vit á þessu öllu saman), skellti bílhurðinni á jeppanum, smellti á sig sólgleraugunum og brunaði í burtu.... og bar ennþá höfuðið hátt!

Það var ekki fyrr en hún stoppaði á næsta rauða ljósi, sem hún leyfði sér að þurrka svitaperlurnar af enninu og efri vörinni. Og dæsti: "Dísús Kræst, maður".... áður en hún skrúfaði græjurnar í botn og brunaði af stað á grænu 

Ég sver (!!) að þessi saga af henni systur minni er EKKI ýkt, aðeins lítillega stílfærð  Sagan sýnir bara, hvað hún var tilbúin til að leggja á sig, til að kaupa góða gjöf, sem son minn langaði í..... og hún er bara yndislegust, þessi elska.

..... systir mín, litla systir mín. Hún er minni en minnsti puttinn sem er á mér, og hún kann ekki að tala, með engar tennur upp'í sér..... systir mín, litla systir mín....

(Takk fyrir góða sögu, Þórunn, og hressilegt hláturskast fyrr í kvöld!!)

Vakandi sofandi.....

Í dag, í vinnunni, vorum við að tala um unglingana okkar, hætturnar sem leynast á þeirra vegum á næstu árum og margt í þeim stíl. Í kjölfarið fórum við að tala um okkar eigin unglingsár, og hvers konar unglingar við vorum.

Ekki ætla ég að láta fylgja með skrautlegustu sögurnar, sem voru ansi margar, en ætla að "ganni" að láta eina syfjusögu fylgja hér.

Mamma mín vann í Tryggingastofnun Ríkisins og þannig voru hæg heimatökin fyrir mig, að fá sumarvinnu þar þegar ég fékk aldur til. Ég byrjaði að vinna þar 14 ára gömul og vann á svokallaðri sjúkratryggingadeild. Þegar þetta var, voru ennþá til sjúkrasamlög, svo mikill hluti af okkar vinnutíma, fór í það að reikna út útlagðan kostnað sjúkrasamlaganna í sambandi við hitt og þetta, og endurgreiða þeim. Við sáum líka um afgreiðslu á hjálpartækjum, (ekki kynlífshjálpartækjum þó  ), afgreiðslur og greiðslur fyrir glasafrjóvganir, greiðslur til sérfræðilækna fyrir ríkishluta þeirra fyrir sérfræðiaðstoð og margt fleira.

Ég man, að ég var stærstan hluta sumarsins að reikna út einhverjar greiðslur fyrir apótek, hin og þessi í hinum og þessum landshlutum. Þá var ekki til neitt tölvukerfi, svo við lögðum saman á gamaldags reiknivélum og heftuðum gamaldags strimla við hvern reikning sem við gáfum út. Við handskrifuðum líka allar kvittanir, en deildarstjóri okkar þurfti alltaf að fara yfir reikningsgerð okkar og samþykkja þær.

Vinna mín gekk vel lengst framan af, en svo eins og flestir unglingar, þá lenti ég í tímabili þar sem vinirnir og djammið skipti mestu máli. Maður var kannski ekki djammandi öll kvöld, en eyddi ófáum tímunum á "rúntinum", að vakta hús "tilvonandi kærasta", keyra á milli tilgangslausra staða, fara í bíó og stundum á Gaukinn (þótt við langt því frá hefðum aldur til!). Ég var gjörsamlega vansvefta dag eftir dag, og oft hélt ég varla höfðinu í vinnunni á daginn, vegna þreytu og syfju.

Ég upplifi svo sem þessa þreytu stundum líka núna í vinnunni, en það hjálpar mér mikið, að ég er stöðugt á ferðinni á fótunum í minni vinnu í dag, og styrkir mig í leiðinni í þeirri trú, að kyrrsetu-vinna myndi alls ekki henta mér....

Eitt skiptið var ég að reikna út reikninga fyrir Laugavegsapótek, og þetta var löngu áður en öll apótek hétu Lyfja eða Lyf og Heilsa - þarna voru til sjálfstæðir apótekarar, og maður var í reglulegu sambandi við apótekarann í hverju apóteki. Ég var sem sagt að reikna út endurgreiðslu fyrir Laugavegsapótek og var búin að sitja fyrir framan tölvuna og reiknivélina hálfan morguninn, með hálfopin augu af syfju og áhugaleysi. Ég var svo búin að tvíreikna út ákveðna niðurstöðu, sem átti sem sagt að vera sú upphæð sem þetta tiltekna apótek myndi fá frá Ríkinu, og það eina sem ég átti eftir, var að skrifa (handskrifa) kvittunina.

Ég var ansi syfjuð en ætlaði að skrifa þessa kvittun og svo rísa upp úr sætinu og fá mér ferskt loft, sem sagt, klára það sem ég var að gera..... samviskusemin að drepa mann.... eða þannig

Svo ég skrifaði þessa tilteknu kvittun fyrir greiðslu og undirskrifaði, reis svo upp og gekk yfir að borði yfirmanns míns, sem eins og lög gerðu ráð fyrir, átti að fara yfir mína vinnu og samþykkja.

Korteri seinna kallaði yfirmaður minn mig til sín, og ég gekk til hennar allsendis róleg, enda var ég alltaf vön að skila mínu vel (þrátt fyrir mína syfju á stundum). Hún spurði mig svo, hvort ég væri búin að fara alveg yfir þessa reikninga, og já, ég taldi mig vera búna að því. En eitthvað hefur athyglisgáfuna og árverknina verið farið að vanta í lok starfsins við þennan tiltekna reikning, því hún lagði hann fyrir framan mig og sagði, að reikningurinn sjálfur væri óaðfinnanlegur, en það væri kvittunin sem hún hefði eitthvað smáræði út á að setja.

Í mínu grandaleysi og fullkomna öryggi um, að ég hefði unnið mína vinnu vel, greip ég kvittunina og sagði: "Og hvað er að kvittuninni?" Leit svo um leið á hana og las stílunina á kvittuninni, þar sem það stóð orðrétt:

                                  Laugavegsapótek

                                  180 metrar

                                  hallandi

 

(Í stað Laugavegsapótek, eitthvert götunafn og númer og svo átti póstnúmer og bæjarfélag að standa neðst.....) .....

Skriftin var samt fullkomin, var aðeins farin að vera "laus" í neðstu línunni en að öðru leyti virkaði hún, eins og þetta væri skrifað í bestu (með)vitund. Ég hafði þó mjög greinilega sofnað OG verið dreymandi þegar ég skrifaði kvittunina!! Og dreymt eitthvað um halla, metra og vegalengdir (mjög ólíkt mér, sem er ekki mjög eðlisfræðilega eða tölulega þenkjandi að  eðlisfari.... )

Ég styð ykkur, mótmælabílstjórar!

Þið eruð bara frábærir, þið bílstjórar sem eruð að efna til þessarra mótmæla og tapa vinnustundum og pening á því í leiðinni, í okkar allra þágu!

Ég styð ykkur 100% og mér er alveg sama þótt ég tefjist eitthvað á mínum leiðum vegna aðgerða ykkar. Vildi bara að ég gæti verið með í þessarri flottu aðgerð.

Vonandi gerist eitthvað í hausunum á ríkisstjórnarmönnum í kjölfarið!!!

Þingforseti tekur við mótmælum

Og svo henti ég honum niður af bekknum....

Það er vonandi alltaf pláss fyrir skemmtilegar sögur, jafnvel sögur af slysadeildinni. Kannski eru þetta stundum svona sögur "you had to be there" en ég læt þessa samt fljóta með því það er langt síðan ég hef hlegið jafn mikið og ég gerði að þessu atviki.

Um daginn var komið með mann inn á slysadeild, sem fannst úti á götu sofandi áfengisdauða, en var einnig með ljótan skurð á höfðinu. Maðurinn var af erlendu bergi brotinn. (Nánari lýsingar óþarfar og algerlega ólöglegar!!). Okkar frábæru sjúkraflutningsmenn fluttu manninn yfir á sárabekkinn okkar á einni af sárastofunni okkar á slysó. Þar lá hann svo og hélt áfram að "sofa".

Þar sem nóg var að gera, margir sem þurftu að fá gips og fleira en ekki svo mikil "aðsókn" í sárastofuna í smá tíma, þá bjuggum við bara um manninn og settum upp grindurnar á bekknum, (svo hann myndi ekki detta út af), og sinntum því sem var meira aðkallandi akkúrat þarna.

Allt í einu kom svo hjúkka ein til mín og tilkynnti mér, að "maðurinn" minn inni á sárastofu 1, væri að detta út af bekknum, svo ég fór að tékka á honum. Hann var þá búinn að smokra sér neðar og neðar á bekkinn, og var þannig komið fyrir gæjanum þegar ég kom að, að fætur hans stóðu hálfir út af bekknum neðan frá, þannig að fætur fyrir neðan hné stóðu út af bekknum.

Við fórum þá tvö inn, ég og einn deildarlæknirinn, og reyndum að vekja manninn..... fyrst á eðlilegan hátt með því að kalla nafn hans og hrista hann og svo með "sársauka" (sérstakir staðir sem maður kemur fast við, sem eiga að vekja sársaukaviðbrögð), en maðurinn bara rétt rumskaði en aldrei nóg til þess að tala við hann.

Svo ég og læknirinn ákváðum þá, að allt í lagi væri með manninn, en betra væri ef við kæmum honum aftur almennilega upp á bekkinn, svo við hugsuðum okkur að draga hann ofar, og nota til þess lökin sem hann lá á. En til þess að við gætum gert það almennilega, væri líklega best að fá hliðargrindurnar niður á bekknum.

Og upphófst þá mikil leit mín og læknisins að réttum takka eða pinna, til að fella grindurnar niður á hliðunum.... (það eru sko örugglega til tuttugu mismunandi bekkir og græjur og maður þarf alltaf að nota hugmyndaflugið til þess að finna út úr þessum græjum.... bekkjum, hjólastólum, göngugrindum osfrv.) Mikið var að gera fyrir utan stofuna, svo í einhverju fljótræði kippti ég í einhverja græna stöng, sem ég var viss um að myndi fella niður þessar grindur. En þá, á einu sekúndubroti, féll niður neðri helmingur bekksins og maðurinn, ekki rann niður, heldur flaug niður á gólfið með fæturnar á undan. Og vaknaði, að minnsta kosti pínulítið. Nógu mikið til að segja: "Oje, je, okey, okey", og svo klifraði hann upp á bekkinn og lagðist til að sofa aftur.

Ég og læknirinn fengum þetta þvílíka hláturskast, svo við höfðum engan stjórn á hlátrinum og skellihlógum bæði.... og gátum ekki stöðvað þennan fáránlega hlátur. Maðurinn lá á bekknum, búinn að skríða upp á hann aftur, þó bekkurinn væri bara í hálfri lengd núna, og jafn óvekjandi og hann var áður, þá opnaði hann augun þarna og sagði hæðnislega: "Ja, okey, haha, haha, okey..."

Ég vonaði, að í mætti þess að hann væri bæði drukkinn og útlendingur, þá myndi hann ekki fatta hvað hefði gerst og/eða skilja af hverju við værum að hlægja, en bæði ég og læknirinn urðum að yfirgefa þessa stofu í smá stund og fá að hlægja út.

Og alltaf þegar ég sé þetta fyrir mér; þennan stóra, óvekjandi mann, sem ég, algerlega óviljandi, steypti bara á gólfið...... þá fer ég bara að brosa svolítið 

Það er náttúrlega algjörlega bannað að hlægja að sjúklingunum, en í þessu tilviki ákváðum við að við værum að hlægja að okkur en ekki honum, og læknirinn lýsti þessu mjög vel, þegar hann loksins gat talað vegna hláturs. Þá sagði hann: "Já, Lilja, svona er líka hægt að gera þetta....."

Já, þetta er líklega svona "you had to be there"-saga, og ég vildi að ég ætti video af þessu, þar sem maður gæti "scramblað" andlit sjúklingsins en það mætti vel sjást í mig og lækninn - því oh my god, þetta var bara fyndið....

Hvenær ætlar ríkisstjórnin að vakna?

Mér finnst þetta frábært framtak hjá flutningabílstjórunum og það var sko sannarlega kominn tími til að einhver hópur stæði saman og efndi til aðgerða, þar sem það hefur sýnt sig að lítið þýðir að pípa í blöðin og útvarpið. Hvort þetta á eftir að breyta einhverju, á eftir að koma í ljós, og við verðum að vona að þessar aðgerðir muni hafa einhver áhrif.

Ég sat allavega þolinmóð, þetta eina skipti sem ég lenti í töfum vegna þessarra aðgerða, og þakkaði bara þessum bílstjórum í hljóði fyrir að gera það, sem við öll ættum að vera að gera.

Af hverju á ríkiskassinn að moka inn krónunum, núna þegar eldneytisverð er í hámarki? Af hverju á hann að græða, á meðan við öll erum að tapa? Hvers vegna getur ríkisstjórnin ekki sett bráðabirgðalög og tekið krónutölu af hverjum seldum líter í stað prósentu, og þar með stuðlað að lægra verði á eldsneyti og olíu? Þessum opinberu gjöldum af eldsneyti er væntanlega ætlað til þess að mæta kostnaði vegna mengunar, svifryks, við gatnagerð, malbikun og fleira í þeim dúr, en ég held að það þurfi engan snilling til að skilja það, að bílarnir menga ekkert meira þótt bensínið sé dýrara. Og þeir slíta ekki götunum meira þótt líterinn kosti þrjátíu krónum meira - bíll er bíll og úrgangurinn úr honum er sá sami þótt hann keyri fyrir dýrara brennsluefni.

Af hverju á rískisjóður að græða á því, að heimilin séu að blæða fyrir hærra olíverð ofan á ömurlegt efnahagsástand, sem meðal annars er ríkisstjórninni að kenna?? Þeir tala alltaf um að það verði að hjálpa bönkum landsins, sem moka inn stórfé í vexti, ýmiskonar kostnað og seðilgjöld af okkur almenningi - en hvenær ætla þeir að grípa til aðgerða sem munu hjálpa þeim mörgu heimilum sem eru nú þegar í vanda, og þeim sem sigla hraðbyri niður á við???

Spyr sá sem ekki skilur þetta aðgerðarleysi hjá ríkisstjórninni..... og veit ekki hvort hún styður svona stjórn í næstu kosningum.....

„Ráðamenn vakni"

Life is good :-) ....þrátt fyrir yfirvofandi kreppu!

Þegar ég kom heim úr vinnunni áðan, var ég í góðu skapi. Það er gaman í vinnunni minni, þótt það sé brjálað að gera alla vaktina, ég á frábært samstarfsfólk úr öllum stéttum, sólin skín (þótt það sé skítkalt), ÍR vann Víkinga í dag 4-3 (í flokki sonar míns, sem ég bara get ekki munað hvort er 4. eða 3. flokkur.... ) - og sonur minn skoraði ÞRENNU(!), ég og Mr. K. ætlum út í kvöld og svo ætla ég að hitta tvær frábærar hjúkkur á einni ölstofunni og fá mér einn-tvo drykki með þeim áður en ég fer heim og hef það ennþá meira skemmtilegt með The K-man. 

Þannig að þegar ég var búin að "ordna" allt þetta venjulega, kattasandinn, uppvaskið, vökva blómin og pússa glerið í eldhússkápunum, tók ég eitt sóló með sjálfri mér, svona a-la-Lilja. Opnaði mér bjór og setti svo græjurnar í botn. Setti fyrst Space Oddity með David Bowie á þrisvar sinnum og söng háu röddina með allan tímann, á meðan ég dansaði líka eins og brjálæðingur um stofugólfið. Svo hlustaði ég á, og dansaði við, Bend and Break með Keane, sem er frábært gleðilag í mínum huga. Næst rauk smá techno í spilarann, með viðeigandi nostalgíu og á meðan ég var að dansa við það, þá rauk mjög sterk, skemmtileg og góð tilfinning í gegnum líkama minn..... sem sagt, "Vá, hvað ég er hamingjusöm!"  Akkúrat þarna var ég himinlifandi hamingjusöm og það var ekkert sem gat skyggt á þá hamingju. Ég fann svona gleði-, ánægju- og hamingjustraum fljúga í gegnum mig. Og ég stoppaði sko til að njóta hans

Og þá fór ég að hugsa, að það er einmitt svona stunda sem við eigum að njóta. Nógu oft erum við með áhyggjur af einhverju, að stressa okkur yfir einhverju öðru, fúl yfir einhverju þriðja eða öllu saman, hugsandi hvað líf okkar er erfitt  eða eitthvað þess háttar. Auðvitað er lífið aldrei bara auðvelt og okkur finnst við stundum kannski bara vera að hlaupa í súra hringi í sama farinu og sama tilgangsleysi og hundur eltir skottið á sér. Sá sem væntir stöðugrar hamingju í sínu lífi, verður ábyggilega alvarlega fyrir vonbrigðum með lífið. En þegar svona augnablik koma, þar sem maður virkilega finnur, að maður er bara nokkuð ánægður með allt..... og meira að segja svo ánægður, að manni dettur ekkert í hug sem gæti eyðilagt þetta moment of happyness þá á maður að muna að hnippa í sjálfan sig og segja: "Akkúrat núna er ég hamingjusöm/samur."

Nágrannarnir hata mig örugglega og kötturinn er skíthræddur, en mér er alveg sama, ég ætla að halda áfram að dansa við háa músik, dansa inn í sturtu, dansa út á lífið í kvöld, fagna góðum degi, góðri fjölskyldu, góðum vinum..... og góðu lífi  

Því Life is good, þrátt fyrir yfirvofandi kreppu og allt annað.....

Vesen með þvagblöðruna :-)

Ég er búin að uppgötva það, að það er ekki vekjaraklukkan sem ég vakna við á morgnana, heldur þvagblaðran mín. Þessa merku uppgötvun gerði ég í morgun, en þá svaf ég næææstum því yfir mig. Ástæðan var augljós, fannst mér, því ég hafði vaknað til að pissa kl. hálf sex um morguninn og því var ekkert sem ÞRÝSTI á mig þegar ég þurfti að vakna um klukkutíma seinna. Og klukkan dugði ekki til.

Þegar ég fór að hugsa málið, þá rifjaðist það upp fyrir mér, að í þau skipti sem ég hef vaknað of seint og verið tæp á tíma á morgnana, hef ég alltaf vaknað einhvern tímann um nóttina til þess að tæma blöðruna.

Svo nú, ofan á þá ákvörðun mína um svefntímann, þá þarf ég að finna leið til þess að hafa blöðruna mátulega fulla rétt undir klukkan sjö á morgnana, en ekki klukkan hálf sex.

Ég mun nefna þetta projekt "þvagblöðruverkefnið" mitt.

Árangurinn mun koma í ljós

Ætti maður/kona að fara fyrr að sofa???....

Nú er ég aldeilis ákveðin, héðan í frá verður farið að sofa fyrir miðnætti! Um áramótin gerði ég þessu fínu heit (í hljóði, en límdi þau á örbylgjuofninn til vonar og vara); 1)fara snemma að sofa; 2)drekka meira vatn; 3)borða meira af ávöxtum; 4)gera magaæfingar.

Ég get ekki sagt að ég hafi haldið neitt af þessum áramótaheitum ennþá, en í gær horfði ég á þáttinn 60 minutes á Stöð 2, og þar var mjög svo athyglisverð frétt um svefn og svefnrannsóknir. Þar voru tekin viðtöl við lækna, sem voru að rannsaka svefn og áhrif of lítils svefns á okkar ónæmiskerfi og vitræna kerfi.

Í stuttu máli; þá er skammtímaminni okkar verra og verra því fleiri tímum af svefni sem við missum af. Það er búið að sanna það, að sofi fólk tveimur klst styttra en ráðlagt er, (7-8 tíma á sólarhring - samfellt (!)) nokkrar nætur í röð, þá gefur heilinn samskonar skilaboð og hann gefur hjá mörgum með geðtruflanir. Þ.e. að heilinn "feilar" á því að senda ýmis boðefni til framheilans, ef við erum þreytt, og gætum við því alveg sýnt einkenni þess að vera með framheilaskaða. Við verðum geðstirð, höfum minni kynhvöt, viðbragðshæfni okkar minnkar MJÖG mikið (ég vísa hér í framtakið "15 mínútur" hérna á Íslandi), geta okkar til að meta hluti réttilega minnkar og áhugi okkar á þeim efnum sem við erum að fást við dalar. Þetta eru bara nokkur af þeim atriðum, sem komu fram, en þar var farið yfir 2-3 rannsóknir fræðimanna á svefni, djúpsvefni, skorti á svefni og/eða truflunum á svefni.

Ekki minna mikilvægt er, að innkirtlasérfræðingar í Chicago hafa sýnt fram á það, að sé fólk vansvefta, er það meira svangt. Það borðar meira, vegna þess að ákveðin boðefni í heilanum senda stöðugt skilaboð sem "segja": "fylla mig, borða, fylla mig, er svangur...... " osfrv. Þannig að vansvefta fólk borðar meira en aðrir og oft án þess að vera svangt, af því að heilinn sendir þeim röng skilaboð. Ég (og örugglega allir sem þekkja mig), kannast við þetta, því ég er síétandi (þótt það sjáist ekki á holdarfarinu.... ennþá). En þetta hefur leitt til þess, að æ fleiri greinast með sykursýki af týpu II, sem áður fyrr greindist bara hjá öldruðum, offeitum og fólki með sterkum erfðavísum. Sérfræðingar segja, að fólk sem sofi minna en því sé ætlað, mæti oftar einhverri lífeðlisfræðilegri þörf með því að borða en sofa (þ.e.a.s. að bæði sendir heilinn röng boð og líka borði þeir stundum til að bæta upp fyrir þá þreytu sem þeir upplifi). Þar að auki brenglast ýmis önnur lífeðlisfræðileg starfsemi og fólk hættir að vinna úr sykri eins og það á að gera, og þar af leiðir að við erum komin með faraldur af fólki með sykursýki II, alveg eins og hinn vestræni heimur er að leiða af sér faraldur af offitu.

Í þættinum fengum við að fylgjast með "rannsóknar-fórnarlömbunum" og hvaða áhrif skortur á svefni hafði á þau, en eins tók hún Leslie, fréttaskýrandinn í 60 minutes, þátt í smá rannsókn, þar sem hennar minni, viðbragðshæfni og annað var kannað - og niðurstöðurnar voru hreint út sagt sláandi!!!

Bottom line-ið var, að ef líkaminn, menn og dýr þörfnuðust einskis svefns, af hverju væri "þróunin" þá ekki búin að eyða þessarri svefnþörf. Af hverju leggst öll veröldin af verum í meðvitundarlítinn dvala, sem skapar þeim hættu..... ef líkami þeirra hefði ekki þörf fyrir það? Við höfum þróast í ýmsar áttir, en við höfum aldrei þróast frá syfju og þreytu eða þörf fyrir að sofa...... svo eitthvað point hlýtur að vera í þessum svefni......

Ég allavega tók þetta pínu alvarlega..... ég meina, ef ég í mínu starfi er að missa viðbragðshæfni vegna svefnvenja minna, eða ef ég er svona löt kannski og áhugalaus vegna svefnvenja minna...... man ég kannski ekki það sem mamma var að segja mér í gær, vegna þess að ég er búin að sofa svo lítið síðustu ár??? Mér fannst ég alvarlega þurfa að hugsa um eitthvað.....

Mér reiknast til, að ég hafi meira og minna verið vansvefta, (skv. skilgreiningu þeirra í USA) frá því að ég var 17 ára. Það gerir sem sagt 18 ár, hvorki meira né minna, sem ég hef sofið aðeins 6 tíma á sólarhring. Vissulega hef ég tekið tarnir og bætt þetta svefnleysi upp, með því að sofa stundum 12-14 tíma eftir næturvaktir, en samt..... samkvæmt þeirra skilgreiningu, þá á maður ekki að geta bætt svefn upp, ekki til langstíma að minnsta kosti. Og ef ég er langsvefnvana, upp á næstum 20 ár, á ég mér þá viðreisnar von? Er ég ekki bara varanlega greindarskert, illa haldin og minnislaus?

Ég verð nú að viðurkenna, að ég tek ekki mark á mörgu sem kemur frá USA, og sérstaklega ekki frá stöð sem á líf sitt undir fjárframlögum og auglýsingum. En samt sem áður fékk þessi þáttur mig til þess að hugsa aðeins um minn lífsstíl og hátterni..... kannski er eitthvað til í því að maður eigi að sofa 7-8 tíma á sólarhring. Kannski er maður aðeins betri í sínu daglega starfi og andlega atgervi ef maður fær betri næturhvíld?

Svo ég ákvað það, að þar sem ég hef nú yfirleitt ekki neitt sérstakt að gera eftir miðnætti, þ.e. þá daga sem ég er ekki að vinna eftir miðnætti.... þá mætti nú alveg láta reyna á þessa kenningu. Svo frá og með í gær, þá fer ég í rúmið fyrir kl. 24 á hverju kvöldi. (Sonurinn hélt að hann væri að missa vitið, þegar ég var mætt upp í rúm fyrir kl. 23 í gærkvöldi - svo alvarlega tók ég þessa frétt!). Ég ætla að verða afburða skýr, með gott minni, frábært skap og þolinmæði og ekki vott af þunglyndi. Ég ætla að prófa þetta í nokkrar vikur, og passið ykkur bara, ef þið sjáið mig hoppandi af gleði og orku á Laugaveginum..... já passið ykkur virkilega líka á djamminu, því ég mun muna ykkur og allt sem þið segið og gerið!!!

Já, bara í það heila, passið ykkur..... because I'll be watching, hearing you and remembering everything!!

OOOooog..... nú er ég að renna út á tíma.....

Góða nótt!!