Endilega meiri forræðishyggju....

Já auðvitað eru vinstri menn hrifnir af svona forræðishyggju. Sérstaklega þar sem það hefur sýnt sig í Danmörku að sjúkdómar eru að greinast seint og illa, sem að stórum hluta má kenna tilvísanakerfinu um. Heimilislæknar þar eru undir gífurlegri pressu frá stjórnvöldum, um að tilvísa sem minnst og reyna að ráða við vandann sjálfir áður en þeir vísa til annarra og viðeigandi sérfræðinga. Ögmundur ætti kannski að líta á tölur WHO og sjá hversu aftarlega á merinni Danir sitja í greiningu og meðferð á alvarlegum sjúkdómum eins og krabbameinum og hjartasjúkdómum miðað við önnur vestræn ríki. Íslendingar eru hins vegar mjög hátt á lista þarna og má þakka það afburða góðum læknum okkar og því, að við höfum tiltölulega gott aðgengi að sérfræðilæknum.

Og hvernig hafa menn hugsað sér að láta svona kerfi ganga upp á Íslandi, þar sem 30.000 manns eru án heimilislæknis en hinir sem eiga heimilislækni, þurfa iðulega að bíða í 3-5 vikur eftir tíma hjá sínum lækni???

Við greiðum sanngjarnt gjald hjá sérfræðilæknum í dag og ég held að það sé okkur öllum í hag að geta pantað tíma beint hjá sérfræðingi ef okkur sýnist svo. Í mörgum tilfellum er það bara tvíverknaður, ómæld pappírsvinna fyrir Tryggingastofnun og óhagræðing fyrir notendur heilbrigðiskerfisins að allt þurfi að fara í gegnum heimilislækni.

Leyfið okkur nú að fá að bera ábyrgð á okkar heilsufari sjálf.

Hlynntur valfrjálsu tilvísanakerfi

Mid-live-krisis mitt í efnahagskreppunni

Í dag græddi ég. Ég græddi ekki peninga en ég græddi heilt ár í tíma. Eitt ár sem ég hélt að ég hefði lifað var skyndilega ólifað. Eins ótrúlega og það má hljóma, en þannig er það samt. Því að í dag uppgötvaði ég að ég væri aðeins 35 ára en ekki 36 ára, eins og ég hef í næstum heilt ár haldið fram.

Kannski er því ekki svoleiðis um ykkur farið, en ég veit nákvæma tölu á mínum aldri þegar ég nálgast tuginn og svo e.t.v. fyrstu tvö árin eftir tuginn..... eftir það missi ég svolítið tölu á árunum og þarf oftar en ekki að reikna mig fram til þeirra. Einhversstaðar á leiðinni hef ég misreiknað mig þannig, að í nær heilt ár hef ég haldið mig ári eldri en ég er. Ég uppgötvaði þessi mistök mín fyrir tilviljun fyrr í dag, mér til mikillar gleði. Og þessi mistök eru næstum því tilefni fyrir sérstakt afmælispartý. Afmælispartý þar sem maður loksins fer niður á við í áratölu.

Ég man þá tíð þegar maður taldi dagana niður í sjálfræðisaldurinn. Hélt að allt myndi breytast þá, þar til foreldrarnir settu manni stólinn fyrir dyrnar og sögðu ákveðið, að það gæti vel verið að ég væri sjálfráða, en á meðan ég byggi undir þeirra þaki þá skyldi ég gjöra svo vel að hlýta þeirra reglum. Gott og vel eða því sem næst. Þá fór ég að telja niður í bílprófsaldurinn. Og svo kosningaaldurinn. Og svo aldurinn sem var mikilvægastur, þegar maður gat fengið afgreiðslu í Ríkinu án þess að klæða sig upp og þykjast vera annar en maður var. Eftir það var ekki mörgum áföngum að ná í aldursstiganum.

Tuttugu og fimm árin nálguðust og fóru hjá, svo komu mörg ár þar á milli og fram í þrítugsaldurinn. Þrjátíu ára, þegar búist var við miklu partýi og látum í tilefni dagsins, en var fagnað í þröngum hópi vina í mínu tilfelli. Eftir þrítugsafmælið hefur maður frekar óskað þess að tíminn standi kyrr, að maður myndi ekki eldast mikið meira enda fátt meiri krísa fyrir konu en að verða þrítug, nema ef það skyldi vera að verða fertug. Og nú nálgast sú ógnvæglega tala óðfluga.

Fjörtíu ára. Þegar mamma mín var fjörtíu ára, þá var hún "gömul" í mínum augum. En ég er svo langt frá því. Ég er ennþá tuttugu-og-eins árs í anda. En ég er fimmtíu-og-eins í reynslu og vildi ekki vera án þeirrar reynslu. Hins vegar vildi ég alveg vera tuttuguogeitthvað og eiga mína lífsreynslu. En maður getur víst ekki bæði haldið og sleppt.... Líklega verð ég að sætta mig við það, að ég er að verða 36 ára í næsta mánuði og fæ litlu breytt um það.

Eitt ár sem ég hélt að væri liðið og búið, eitt ár sem ég hélt að tímaglasið mitt hefði styst um..... er það skyndilega ekki, svo nú á ég þetta ár inni. Það er þá spurning um að nota þetta ár extra vel, þar sem ég er eiginlega að fá færi á því að nota það í annað skiptið, að einhverju leyti að fá second chance.... Svo ójá, ég hef nokkuð góða hugmynd að því hvernig ég ætla að eyða þessu ári. Ég ætla að rækta allt það sem ég hef á liðnu árið séð eftir að hafa ekki ræktað og sinnt betur. Líkama og sál skal rækta á þessu ári. Sem og vini og nærfjölskyldu. Sonur minn mun fá betri athygli, meiri tíma og meiri umönnun, það munu ömmur mínar og afi líka. Vini ætla ég að hitta oftar, ég ætla að gera þennan draum okkar mömmu um mánaðarlegan lunch að veruleika, pabbi minn mun heyra það oftar hvað mér þykir vænt um hann og Mr. K. mun fá fleiri kossa, hrós og þakkir fyrir að þola mig á mínu mid-live-krises-skeiði sem ég hlýt að vera búin að vera á síðasta árið... (ef ekki árin)..... Og allt þetta mun gerast í krafti þess að ég græddi eitt ár og fékk tækifæri til að líta til baka, auk þess sem ég mun á þessu ári eiga töluvert meiri tíma til að gefa af mér til fólksins í kringum mig heldur en undanfarin ár, þar sem að (yfir)vinna fyrir mig hefur stórminnkað þessa dagana. Og allt þetta, sem ég ætla að eyða árinu í, er aldeilis ókeypis. Kostar mig ekki neitt þar sem orð, bros, hrós og umhyggja kosta enga peninga en borga sig margfalt til baka.

Eitthvað gott hlýtur að koma út úr þessarri fjármála -og midlivekreppu, kannski ekki í veraldlegum auði en þá allavega í tíma og andlegum auði. Ég ætla að reyna að fókusera á það og vera þakklát fyrir að eiga gott fólk í kringum mig.

 

Mánudagur..... ekki til mæðu...

Það er mánudagsmorgunn og ég ætla EKKI að blogga um pólitík í dag. Ég ætla ekki einu sinni að hugsa um pólitík í dag. Fyrir flesta er mánudagur upphaf nýrrar vinnuviku en fyrir vaktavinnufólk eins og mig, getur þessi dagur líka táknað lok vinnuviku. Þannig er mánudagurinn í dag hjá mér. Er búin að ljúka helgarvinnutörn, svo núna á mánudagsmorgni er ég hálfnuð með vinnuskyldu vikunnar og þarf ekki að mæta aftur í vinnu fyrr en á fimmtudag.

Þrátt fyrir vinnuhelgi gafst tími til kvöldstundar með nærfjölskyldunni og meira að segja tókst undirritaðri að sporðrenna nokkrum hvítvínsglösum og white russian...  í bland við himneska sjávarréttasúpu mömmu minnar og ljúfan félagsskap.

Í dag er fallegur dagur, sólin skín og Esjan blasir snjóhvít við mér út um eldhúsgluggann. Ég ætla að leyfa mér að trúa á allt það góða í dag og jafnvel alla vikuna. Njóta þess að vera í fríi og njóta þess að hugsa ekki um slæma efnahagsstöðu okkar Íslendinga, heimskreppuna, nýju ríkisstjórnina eða annað álíka leiðinlegt. Á föstudaginn er árshátíð slysa- og bráðasviðs Landspítalans og ég ætla jafnvel bara að hlakka til alla vikuna. Hlakka til að skemmta mér með vinnufélögum mínum. Hlakka til að leiða minn kæra Mr. K. á ballinu og smella á hann kossi.... kannski kossum.... Ég ætla að hlakka til að klæða mig upp, krulla hárið, fá mér hvítvínsglas í baði og ég ætla svo sannarlega að hlakka til að hlæja.... sem er alveg öruggt að ég mun gera í svo góðum félagsskap sem ég verð í á föstudagskvöldið. Ég ætla að eyða allri vikunni í að vera glöð og hugsa um sjálfa mig. Dekra við sjálfa mig. Ég ætla líka að liggja uppi í sófa og lesa. Jafnvel ætla ég að splæsa einhverju á mig í vikunni. Ég veit ekki hverju, en ég mun finna eitthvað verðugt og verðskuldað.

Ójá, þetta verður góð vika, ég bara finn það á mér