Liljabolla

Í dag græddi ég. Ég græddi ekki peninga en ég græddi heilt ár í tíma. Eitt ár sem ég hélt að ég hefði lifað var skyndilega ólifað. Eins ótrúlega og það má hljóma, en þannig er það samt. Því að í dag uppgötvaði ég að ég væri aðeins 35 ára en ekki 36 ára, eins og ég hef í næstum heilt ár haldið fram.

Kannski er því ekki svoleiðis um ykkur farið, en ég veit nákvæma tölu á mínum aldri þegar ég nálgast tuginn og svo e.t.v. fyrstu tvö árin eftir tuginn..... eftir það missi ég svolítið tölu á árunum og þarf oftar en ekki að reikna mig fram til þeirra. Einhversstaðar á leiðinni hef ég misreiknað mig þannig, að í nær heilt ár hef ég haldið mig ári eldri en ég er. Ég uppgötvaði þessi mistök mín fyrir tilviljun fyrr í dag, mér til mikillar gleði. Og þessi mistök eru næstum því tilefni fyrir sérstakt afmælispartý. Afmælispartý þar sem maður loksins fer niður á við í áratölu.

Ég man þá tíð þegar maður taldi dagana niður í sjálfræðisaldurinn. Hélt að allt myndi breytast þá, þar til foreldrarnir settu manni stólinn fyrir dyrnar og sögðu ákveðið, að það gæti vel verið að ég væri sjálfráða, en á meðan ég byggi undir þeirra þaki þá skyldi ég gjöra svo vel að hlýta þeirra reglum. Gott og vel eða því sem næst. Þá fór ég að telja niður í bílprófsaldurinn. Og svo kosningaaldurinn. Og svo aldurinn sem var mikilvægastur, þegar maður gat fengið afgreiðslu í Ríkinu án þess að klæða sig upp og þykjast vera annar en maður var. Eftir það var ekki mörgum áföngum að ná í aldursstiganum.

Tuttugu og fimm árin nálguðust og fóru hjá, svo komu mörg ár þar á milli og fram í þrítugsaldurinn. Þrjátíu ára, þegar búist var við miklu partýi og látum í tilefni dagsins, en var fagnað í þröngum hópi vina í mínu tilfelli. Eftir þrítugsafmælið hefur maður frekar óskað þess að tíminn standi kyrr, að maður myndi ekki eldast mikið meira enda fátt meiri krísa fyrir konu en að verða þrítug, nema ef það skyldi vera að verða fertug. Og nú nálgast sú ógnvæglega tala óðfluga.

Fjörtíu ára. Þegar mamma mín var fjörtíu ára, þá var hún "gömul" í mínum augum. En ég er svo langt frá því. Ég er ennþá tuttugu-og-eins árs í anda. En ég er fimmtíu-og-eins í reynslu og vildi ekki vera án þeirrar reynslu. Hins vegar vildi ég alveg vera tuttuguogeitthvað og eiga mína lífsreynslu. En maður getur víst ekki bæði haldið og sleppt.... Líklega verð ég að sætta mig við það, að ég er að verða 36 ára í næsta mánuði og fæ litlu breytt um það.

Eitt ár sem ég hélt að væri liðið og búið, eitt ár sem ég hélt að tímaglasið mitt hefði styst um..... er það skyndilega ekki, svo nú á ég þetta ár inni. Það er þá spurning um að nota þetta ár extra vel, þar sem ég er eiginlega að fá færi á því að nota það í annað skiptið, að einhverju leyti að fá second chance.... Svo ójá, ég hef nokkuð góða hugmynd að því hvernig ég ætla að eyða þessu ári. Ég ætla að rækta allt það sem ég hef á liðnu árið séð eftir að hafa ekki ræktað og sinnt betur. Líkama og sál skal rækta á þessu ári. Sem og vini og nærfjölskyldu. Sonur minn mun fá betri athygli, meiri tíma og meiri umönnun, það munu ömmur mínar og afi líka. Vini ætla ég að hitta oftar, ég ætla að gera þennan draum okkar mömmu um mánaðarlegan lunch að veruleika, pabbi minn mun heyra það oftar hvað mér þykir vænt um hann og Mr. K. mun fá fleiri kossa, hrós og þakkir fyrir að þola mig á mínu mid-live-krises-skeiði sem ég hlýt að vera búin að vera á síðasta árið... (ef ekki árin)..... Og allt þetta mun gerast í krafti þess að ég græddi eitt ár og fékk tækifæri til að líta til baka, auk þess sem ég mun á þessu ári eiga töluvert meiri tíma til að gefa af mér til fólksins í kringum mig heldur en undanfarin ár, þar sem að (yfir)vinna fyrir mig hefur stórminnkað þessa dagana. Og allt þetta, sem ég ætla að eyða árinu í, er aldeilis ókeypis. Kostar mig ekki neitt þar sem orð, bros, hrós og umhyggja kosta enga peninga en borga sig margfalt til baka.

Eitthvað gott hlýtur að koma út úr þessarri fjármála -og midlivekreppu, kannski ekki í veraldlegum auði en þá allavega í tíma og andlegum auði. Ég ætla að reyna að fókusera á það og vera þakklát fyrir að eiga gott fólk í kringum mig.

Ég er ein af þeim sem hefði viljað sjá Davíð Oddsson fara úr Seðlabankanum fyrir mörgum mánuðum síðan. Ég er ein af þeim sem finnst Davíð hafa sýnt fádæman hroka í sínum embættum og yfirlýsingum/svörum, bæði sem forsætisráðherra og sem Seðlabankastjóri. Ég er ein af þeim sem finnst maðurinn hafa sýnt dómgreindarleysi í sínum yfirlýsingum opinberlega og ég er ein af þeim sem held að Davíð eigi að hluta sök í því að Bretar beittu hryðjuverkarlögum sínum á okkur Íslendinga. Ég hef aldrei verið stuðningskona Davíðs og vegna Davíðs kaus ég til að mynda ekki Sjálfstæðisflokkinn í kosningunum árið 2003, þrátt fyrir að hafa verið flokksbundin Sjálfstæðisflokknum frá 18 ára aldri. Ég get tekið sjálfstæðar ákvarðanir og tek afstöðu á móti þegar mér mislíkar gjörðir Sjálfstæðisflokksins. En ég er líka ein af þeim sem finnst að standa eigi löglega, siðferðislega og málefnalega að uppsögnum ríkisstarfsmanna. Uppsagnir ríkisstarfsmanna eiga ekki að stjórnast af hatri ákveðinna manneskja eða hópa, né heldur þeirra pólitískri heift í gegnum mörg ár.

Á síðustu umrótar mánuðum hef ég ekki einu sinni verið viss um að ég myndi kjósa Sjálfstæðisflokkinn í næstu kosningum, var jafnvel innstillt á það að veðja mínu atkvæði á Samfylkinguna, sem mér ÞÁ fannst sýna mannúðlegri stefnu, fannst meira líkleg til að grípa til aðgerða sem myndu bjarga heimilinum í landinu, aðstoða fjölskyldufólk við að komast í gegnum kreppuna og halda heimilum sínum. Og ef ekki ný ríkisstjórn hefði komið til valda eins og hún gerði, með því að ýta formanni Samfylkingarinnar til hliðar og nota hana til þess að setja Sjálfstæðisflokknum afarkosti sem og óraunhæfa slitkosti, eins og óþroskaður unglingur í ástarsambandi...... já, þá hefði ég jafnvel stutt þessa ríkisstjórn. Kannski jafnvel þótt fíflið hann Steingrímur sæti í þessarri stjórn....

En hvað hefur gerst? Ný ríkisstjórn hefur farið fram með fádæma hatri, pólitískri reiði og pólitískum hreinsunum sem enga fyrirmynd eiga sér. Nú er ég kannski einföld, en ég hélt að þetta væri bráðabirgðaríkisstjórn, hún ER ekki lýðræðislega kjörin (þótt einhverjir telji 300 - 4000 manna búsáhaldabyltingu sem lýðræði), hún hefur minnihluta á Alþingi þótt hún sé varin vantrausti af litlum hópi Framsóknarmanna (sem ofan í kaupið ætla að setja þessarri vörn sinni ákveðin skilyrði og þar með hafa bein áhrif inn í ríkisstjórnarsamstarfið). Hún er sett til bráðabirgða og hennar hlutverk er að halda okkur á floti fram að næstu kosningum. EKKI að taka stærri ákvarðanir um stjórnskipan, stjórnarskrá, stjórnarsetur, mannabreytingar, hvað þá ákvarðanir um áframhaldandi byggingu á tónlistarhúsi, sem hver veit hvað mun kosta okkur skattgreiðendur.

Ég get hreint út sagt ekki séð að ný ríkisstjórn hafi gert neitt ennþá sem gagnast okkur fólkinu í landinu að ráði. Lánin mín hækka jafnt og þétt, sama hver situr sem Forseti Alþingis eða hver situr í stjórn LÍN. Þetta eru kannski mannabreytingar sem má rökstyðja, en voru þetta virkilega svo akút mannabreytingar að ekki mátti bíða með þær þar til alvöru, lýðræðislega kjörin stjórn tæki við??

Ég held að Jóhanna Sigurðardóttir hljóti að sjá það sjálf að hún hafi verið nokkuð bráðlát og fljót á sér í sumum ákvörðunum sínum og gjörðum. Það var e.t.v. samfélagsleg sátt um það að láta Davíð víkja, en af hverju í ósköpunum gerir hún það þá ekki á réttan hátt? Eins og margir hafa réttilega bent á, þá er Jóhanna enginn nýgræðingur í pólitík, hún sat í síðustu ríkisstjórn, en lyfti hún nokkurn tímann fingri til að mótmæla peningastefnu Seðlabankans? Mótmælti hún nokkurn tímann einhverju því sem fram fór í efnahagsstjórn landsins? Nei, vegna þess að efnahagsmálin skiptu hana ekki máli, hún var að fókusera á aðra hluti. Hvað gerir hana þá svo góða til að stýra efnahagsmálunum núna? Kannski flugfreyjureynsla hennar sé tekin framar hagfræðiprófi??? Já, maður spyr bara forviða.

Jóhanna hefur gert alvarleg mistök í bréfum sínum til seðlabankastjórnar og ég held hún viti það vel. Það er meira að segja talað um það í nýjasta hefti Financial Times, hvernig hún hafi veikt traust nýrrar ríkisstjórnar og Íslands í heild sinni gagnvart IMF og alþjóðasamfélaginu með þessum aðgerðum sínum. Ef einhverjir vita það ekki, þá er staðreyndin sú að ekki má víkja opinberum starfsmanni úr starfi nema hann hafi verið áminntur og í framhaldinu ávíttur. Og var Davíð áminntur eða ávíttur í sínu starfi? Bókaði Jóhanna einhverntímann færslu á ríkisstjórnarfundi sem varðaði efnahagsstjórn Íslands? Aldrei.

Það getur vel verið að Davíð Oddsson sé umdeild persóna í landinu og fólk hafi viljað hann burt, en af hverju stendur konan þá ekki að uppsögnum á löglegan hátt? Ef Seðlabankastjórar eru BEÐNIR um að víkja, þá er þeim það í sjálfsvald sett að hlíta því. Af hverju áminnti hún þá ekki og ávítti og sagði svo upp? Hafði Jóhanna kannski engin málefnaleg rök til þess að áminna seðlabankastjóra??? Af hverju er hún svo ófagleg að birta bréf til seðlabankastjóranna opinberlega áður en þeir sjálfir fá persónulega tækifæri til að lesa bréfin? Og hvað eiga þessar pólitísku ofsóknir gegn embættismönnum þjóðarinnar að þýða? Eiga Ingimundur og Eiríkur að gjalda sinna embættisstarfa vegna þess að Davíð er mögulega óhæfur? Tveir af Seðlabankastjórunum, þeir Ingimundur og Eiríkur, hafa starfað faglega við bankann um árabil, þeir eru báðir hagfræðingar að mennt, með óblettað mannorð og starfsferil en nú skulu þeir fjúka. Ekki vegna þess að þeir séu óhæfir eða hafi gerst sekir um afglöp í starfi, heldur meira svo að ný ríkisstjórn geti "meikað steitment" í sinni stjórnartíð. Og sömuleiðis skulu tveir af ráðuneytisstjórum stærstu ráðuneytanna fjúka. Ekki af því að þeir væru óhæfir, nei, vegna þess að það lítur svo vel út í augum tilvonandi kjósenda að verið sé að taka til hendinni. Skítt með hæfni þessarra ráðuneytisstjóra, ópólitísks statuss, og skítt með það þótt Jóhanna vilji fremur nýta sér "þekkingu" síns fólks, sem í raun enga þekkingu hefur á störfunum. Eða að Jóhanna hafi í raun öllu heldur gjarnan viljað halda þessum ráðuneyisstjórum starfandi "í sérverkefnum" með alla sína þekkingu og yfirsýn en ekki sem "sitjandi" ráðuneytisstjórum. En auðvitað er það gott að koma sínu fólki að, sem gerir Jóhönnu og hennar stjórn að......  ..að hverju??? ....og verulega veikir hennar stöðu sem ráðherra.

Þarna held ég að frú Jóhanna hafi illilega misskilið hlutverk sitt og algjörlega farið fram úr sjálfri sér. Þarna held ég að hún hafi misst mikið traust meðal margra manna, og ég held að hún geri sér vel grein fyrir því þótt hún reyni að bera höfuðið hátt og setji kinnalit yfir fölvann.....

Jóhanna hefur brennt sig illilega á puttunum og það hljóta nýjustu skoðanakannanir um fylgi flokkana að sýna. Hún hafði öll tækifæri til að spila vel úr spilunum, en hún hrakti frá sér í bræði og pólitískri heift, fólkið sem mestu yfirsýnina hafði, mestu samböndin við IMF, aðalþekkinguna og viskuna um málefni IMF og þar með möguleikana á góðum og traustum samskiptum við IMF. Og ekki pólitíkusa, nei heldur embættismenn, saklausa ríkisstarfsmenn sem ekkert hafa til saka unnið en að vinna sína vinnu alltaf af heilindum, sama hvaða flokkur sat við stjórnvölinn. Þetta er hrein og klár aðför að embættismönnum og ríkisstarfsmönnum í heild sinni. Það er alveg sama hvað sumir segja, en leið IMF var EINA leið okkar út úr okkar efnahagsógöngum án skattahækkana. Og mikið held ég að konan nagi sig í handarbökin yfir fljóthugsuðum ákvörðunum, illa teknum ákvörðunum og ákvörðunum teknum í bræði. Því hún er ekkert vitlaus, hún Jóhanna, og það má vel vera að hún láti ekki á sjá en inn við beinið er ég viss um að hún óskaði þess að hún hefði farið öðruvísi að. Eins og ég sagði í fyrri færslu, þá er Jóhanna núna stödd á ólgusjó, kann ekki að synda og engir björgunarhringir nálægir, vegna þess að hún er búin að víkja þeim frá.

Niðurstöður nýjustu skoðanakannana sýna að Sjálfstæðisflokkurinn hefur 34% fylgi, Samfylking og Vinstri Grænir hafa rétt rúmlega 20% hver, Framsókn hefur um 15% fylgi og það tekur því ekki að telja aðra með. Þarna ætla ég að leyfa mér að halda því fram að ráði miklu um, að einhver hluti Sjálfstæðismanna hafi verið tvístíga í könnunum síðustu mánaða, svona rétt eins og ég. Að einhver hluti Sjálfstæðismanna hafi verið tilbúnir að gefa öðrum flokkum séns. Ekki verið vissir um hvort þeir ætli að styðja sinn flokk áfram og því svarað óákveðið eða sett fylgi sitt á hinn stjórnarflokkinn, s.s. Samfylkinguna. Nú hefur Samfylkingin hins vegar sýnt sitt rétta andlit sem sundurleitur flokkur, byrjað stjórnartíð sína með valdabrölti og ofsóknum á ríkisstarfsmenn, brugðist trausti þeirra sem voru óákveðnir og þeir því ákveðið að snúa aftur til Sjálfstæðisflokksins. Og þess vegna vona ég bara að Frú Jóhanna haldi áfram á þessarri braut. Því fleiri mistök, hvatvísar og óhugsaðar ákvarðanir, því fleiri glappaskot.... þeim mun fleiri munu kjósa Sjálfstæðisflokkinn í næstu kosningum. Vinstri stjórnir hafa aldrei gert annað en að skila þjóðarbúinu í miklu tapi, kannski með góðum félagshyggjuvilja, en þeir verða að átta sig á því að félagshyggja kostar. Og einhversstaðar þurfa peningarnir að koma frá. Ríkissjóður Íslands var skuldlaus haustið 2008. Reykjavíkurborg var skuldlaus þegar R-listinn tók við völdum í den. En hvernig var skuldastaða Reykjavíkurborgar þegar Sjálfstæðisflokkurinn tók aftur við fyrir nokkrum árum? Vonlaus. Vinstri flokkarnir hafa aldrei kunnað að fara með peninga og ákvarðanir þeirra núna um t.d. tónlistarhúsið, sýna að þeir eru ekki að hugsa um okkur skattgreiðendur. Það getur vel verið að Katrín Jakobsdóttir sé menningarlega sinnaður hippi, en eigum við að þurfa að borga fyrir hennar persónulegu baráttumál???

Ég endurtek, Vinstri flokkar hafa aldrei kunnað að fara með peninga og ég er þess fullviss um að þeir munu sýna það og sanna svo ekki verður efast um, að þeir kunna það ekki heldur í þetta skiptið. Ekki nema við blæðum sem þjóð. .....

Time will tell...... I am sure!

Ég horfði á umfjöllun Kompáss um þunglyndislyf núna um daginn, og líklega ekkert nema gott eitt um það að segja að málið sé tekið upp, en ég hefði vel getað hugsað mér umræðu á örlítið faglegri nótum. Mér hefur hingað til fundist Kompás-fólkið fara vel með umfjöllunarefnið, en í þetta skiptið fannst mér vanta svolítið upp á rannsóknarblaðamennsku þeirra.

Þarna var verið að fjalla um þunglyndislyf í svokölluðum SSRI-flokki, sem sagt væg geðlyf sem auka upptöku á serontonin í heilanum. Aðrir hafa líka vísað til þessarra lyfja sem gleðipilla, sem líklega óbeint vísar í hvað þau eru og til hvers þau eru ætluð, sem sagt að létta fólki aðeins lífið og/eða koma þeim yfir erfiða hjalla. Þessi lyf eru að engu leyti burðarásar við alvarlegu þunglyndi og ekki einu sinni notuð sem slík, heldur eru einungis ætluð vægu þunglyndi og vægari röskunum. Vissulega getur verið rétt, og ég hef sjálf verið þeirrar skoðunar, að geðlæknar OG heimilislæknar séu oft fljótir að grípa til lyfjanna við væg þunglyndiseinkenni, streitueinkenni, kvíða, sorg og jafnvel ástarsorg..... ég er líka þeirrar skoðunar að mikið oftar megi skoða orsakir einkennanna, (óttans, kvíðans, þunglyndisins osfrv.), og meðhöndla það, en kerfið okkar býður einfaldlega ekki upp á það.

Það er í boði huglæg atferlis meðferð á LSH, og líklega annarsstaðar en ég þekki það bara ekki. Staðreyndin er hins vegar sú að margir geðlæknar trúa ekki á önnur meðferðarúrræði og vilja frekar meðhöndla með lyfjum. Það er líka í boði alls kyns sálfræðiaðstoð, sem að mínu mati myndi örugglega gagnast stórum hluta af því fólki sem tekur þessi lyf, mun betur en lyfin sjálf. Staðreyndin í því máli er þó sú, að ríkið tekur ekki þátt í að niðurgreiða þessa sálfræðiþjónustu. Þannig þiggur fjöldi fólks lyfin frekar en ekkert, því það hefur ekki efni á því að borga þessa sálfræðiþjónustu. Stóra spurningin er svo hvort það væri hagstæðara fyrir ríkið að niðurgreiða sálfræðiþjónustuna frekar en þunglyndislyfin? Og dæmi nú hver fyrir sig.

Hins vegar má aldrei alhæfa og það sem dæmin sýna okkur er það, að þessi lyf hafa oft hjálpað fólki yfir erfiða hjalla í þeirra lífi, svo að segja komið þeim á fæturnar aftur og gert þeim kleift að takast á við sitt dagsdaglega líf þrátt fyrir vanlíðan af einhverju tagi. Stór hluti fólksins hættir á lyfjunum aftur, notar þau kannski að meðaltali í 1-3 ár og þótt tölurnar sýni litla breytingu, þá er það oft vegna þess að nýir notendur bætast við jafnt á við það að eldri detta út.

Það sem mér finnst vanta upp á faglegan þátt Kompás-fólksins að þessu sinni er það, að bæði fannst mér þeir hafa mjög þröngan og einskorðaðan hóp viðmælenda, það var aðeins rætt við EINN MJÖG VEIKAN einstakling sem varla er dæmigerður fyrir fólk með vægt þunglyndi, svo FORMANN geðlæknafélagsins og svo einn iðjuþjálfa, en hvað með alla hina sem hafa reynslu úr starfi og lífi??? Hitt er svo umfjöllun þeirra um rannsóknarniðurstöður..... það veit það hvert mannsbarn að ALLIR halda óhagstæðum niðurstöðum frá og ýta þeim hagstæðari að. Það á ekki bara við um lyfjafyrirtæki, það á við um ÖLL fyrirtæki, og við þurfum nú ekki að vera eldri en tvævetur til að vita að t.d. auglýsingar fyrirtækja ljúga gjarnan og gefa misleiðandi upplýsingar um gæði vörunnar..... og að hvaða leyti er það öðruvísi? Við gerum það meira að segja sjálf í okkar persónulega lífi, drögum úr göllunum en ýkjum kostina, bæði við okkur sjálf og ákvarðanatökur okkar..... Það er okkar neytenda að vera skeptísk á bæði auglýsingar og niðurstöður rannsókna, sérstaklega þar sem meirihluti neytenda les ekki aðrar niðurstöður en þær sem eru birtar í Morgunblaðinu eða einhverjum kvennablöðum. Þessi blöð eiga það gjarnan til að "klippa inn" einhverjar fimm línur úr niðurstöðu flókinnar rannsóknar og taka þessar fimm línur algjörlega úr samhengi við allt annað sem stóð í rannsókninni bara vegna þess að þessar línur selja vel og í kjölfarið eru heilu kvennahóparnir heilaþvegnir. Hve margir lesendur vita eiginlega hversu áreiðanleg þessi rannsókn var sem vísað er til? Var þessi rannsókn yfirleitt marktæk á vísindalegan mælikvarða? Í mörgum tilfellum lítilla kannana hefur úrtakið verið mjög lítið og varla marktækt á vísindalegan mælikvarða. Í öðrum tilfellum hefur svörunin verið slök og niðurstaðan því heldur ekki marktæk. Ég efast um að margir sjúklingar, lesendur Moggans eða Nýs Lífs liggi á kafi í vísindatímaritum eins og Læknablaðinu eða British Medical Journal osfrv., nái nokkurntímann að lesa ALLA rannsóknina og þar með að mynda sér sína eigin skoðun. Það vita það allir vísindamenn, að það gilda mjög strangar reglur um aðferðarfræði í rannsóknum og þú þarft að fara í gegnum margar síur eftirlits og leiðréttinga áður en rannsóknargrein fæst birt í virtu vísindatímariti. Og ef hún fæst birt, þá er hún virt..... og þar með marktæk. Kompás-rannsóknarblaðamenn- og konur ættu að vita betur en að slá þessu upp sem stórri umbyltingarfrétt.

Það má vel vera að það megi og þurfi að endurskoða uppáskriftir fyrir þessum vægu þunglyndislyfjum, og ég er því mjög fylgjandi. Ég er því hins vegar ekki fylgjandi, að svona "skúbb"-þáttur eins og Kompás geri þetta að umfjöllunarefni á þann hátt sem hann gerði. Mér finnst þetta ekki faglegt, því mörgu veiku fólki eru þessi lyf bráðnauðsynleg og það er ekki faglegt að sá efasemdum í áður veikan huga. Að mínu mati eru líka aukaverkanirnar stórýktar, ég hef unnið með fjölmörgu fólki á svona lyfjum og aldrei séð neinar af þessum aukaverkunum sem nefndar eru, ég hef meira að segja sjálf tekið eitt af þessum lyfjum, tvisvar sinnum í eitt ár í hvert skipti. Ég ætla ekki að gera sjálfa mig að alhæfingardæmi, en ég upplifði engar af þessum aukaverkunum og heldur engin vandræði með að hætta á lyfjunum.

Langflestum lyfjum fylgja aukaverkanir, flestum sterkum verkjalyfjum fylgja t.d. aukaverkanir eins og ógleði, hægðatregða, syfja, sljóleiki..... sterum fylgja sveppasýkingar, beinþynning, magasár/brjóstsviði, útblásinn líkami osfrv. en ég held ekki að krabbameinssjúkir myndu vilja sleppa þessum lyfjum þrátt fyrir þetta, þeir vilja frekar taka lyf við aukaverkununum heldur en að kveljast. Og að sama skapi, held ég að þunglyndir vilji oft fremur takast á við aukaverkanirnar eða taka önnur lyf við þeim, heldur en að upplifa óyfirstíganlega depurðina, sorgina, úrræðaleysið, framtaksleysið, vonleysið og svartnættið sem fylgir þunglyndinu. Það er einfaldlega nature force of survival..... þú gerir það sem þú þarft að gera í svona aðstæðum.

Sæl og blessuð öll aftur. Og gleðilegt ár til ykkar allra með þökkum fyrir öll góðu samskiptin og skoðanaskiptin á liðnu ári. Ég hef haft gaman af þessu öllu, hef haft gaman af því að lesa ykkur og eiga skoðanaskipti við ykkur, er meira að segja farið að þykja pínu vænt um sum ykkar.... en ég ætla ekki einu sinni að þykjast hafa fylgst með ykkur síðustu vikurnar. Ég fann bara þörf hjá sjálfri mér til þess að draga mig algjörlega út úr bloggsamfélaginu og beina orku minni í aðrar áttir tímabundið. Ég las fréttir, horfði á fréttir, hlustaði á spjallþætti, sat á kaffistofum Landspítalans, í matarboðum, fjölskylduboðum, átti samskipti við mína nánustu og hlustaði og tók stöðugt þátt í umræðum um ástandið í samfélaginu og ég viðurkenni að ég fékk einfaldlega nóg. Það varð of mikið fyrir mig að sækja mér fleiri skoðanir, skoðanaskipti og umræður á öðrum stöðum en þeim sem ég var neydd til að vera á hverju sinni. Og blogginu gat ég sleppt og varð einfaldlega að sleppa til þess að hafa orku fyrir aðra og mikilvægari hluti í lífi mínu. Og sé ekki hið minnsta eftir því.

Ég hef alls ekki orðið skoðanalaus vegna þess að ég hætti að blogga í einhvern tíma, en núna ætla ég ekki að eyða svona miklu púðri í að viðra mínar skoðanir á netinu. En af því að ég er hugsandi, frek og ákveðin.... og alveg jafn reið og þið, þá ætla ég að tjá mig smá, og bara smá um nokkur mál. Öllum frítt að lesa og öllum frítt að dissa.

Fyrir það fyrsta, þá horfði ég á fréttirnar í kvöld, þær sem vörðuðu niðurskurð og sameiningu í heilbrigðiskerfinu..... í fáum orðum, þá er ég sammála yfirlækninum á Skt. Jósefsspítala: auðurinn liggur ekki í veggjum og tækjum, hann liggur í fólkinu, sem sagt MANNAUÐURINN. Og mannauðurinn er það sem okkar annars ágæta heilbrigðiskerfi en ekki alltaf jafn ágæti Landspítali, (eða skyldi maður frekar segja stjórn Landspítalans), hafa yfirleitt litið framhjá og meira að segja litið niður á. Að minnsta kosti ekki litið á fólkið sem þar starfar með sína reynslu og hæfni sem auð að neinu tagi. Það er staðreynd. Hitt er annars ágætt, að okkar heilbrigðisráðherra ætli sér nú ekki enn einu sinni að tjalda til einnar nætur heldur horfa til framtíðar. Það er þá altíð eitthvað nýtt í okkar stjórnkerfi svona yfirleitt, að fólk horfi lengra fram í tímann en til næstu þriggja ára eða svo. Það hefði auðvitað verið best ef fólk hefði hugsað á þennan hátt þegar sameining Borgarspítalans og Landspítalans átti sér stað með miklum tilfærslum og MJÖG miklum kostnaði árið 2002. Nú lítur það út sem svo, að bæði eigi að færa margar deildar milli húsa aftur (tilbaka), með sameiningu bráðamóttakanna tveggja..... og forgive me að ég hafi skoðun þótt ég sé starfsmaður LSH, en þetta eru mínir peningar líka sem verið er að handfjatla með öllum þessum tilfæringum fram og tilbaka og I AM ALLOWED TO HAVE AN OPPINION. Thank you very much.

Annað sem viðkemur okkur heilbrigðisstarfsfólki, eða að minnsta kosti hjúkrunarfræðingum; þá kom það fram í fréttum Stöðvar 2 í kvöld, þar sem tekið var dæmi um kaupmátt hjóna, að meðaltekjur "Önnu" og "Bjarna" séu 300.000 og 350.000 á mánuði. Ég aflaði mér stúdentsprófs frá Verzlunarskóla Íslands, svo fjögurra ára háskólamenntunar og hef núna nær 10 ára starfsreynslu sem hjúkrunarfræðingur..... og eftir allt það þá er ég greinilega samt undir meðaltekjunum, meira að segja LÆGRI meðaltekjunum, þ.e. 300.000. Ég er það ekki eftir mánaðarstrit á kvöldvöktum, helgarvöktum og næturvöktum, ekki eftir vaktir á aðfangadagskvöld eða jóladagsmorgun, en ef ég væri að vinna í dagvinnu eingöngu, sem flest fólk miðar sig við, þá er ég með skitnar 298.000 kr. í mánaðarlaun. EFTIR 10 ÁRA STARFSREYNSLU og margar launahækkanir þar sem ég fór í gegnum allskonar framgangskerfi búin til af Landspítalanum. Ímyndið ykkur hvar ég byrjaði í þessum moderna launastiga Landspítalans. Aha, undir lágmarkslaunum, eftir miðlungs langt háskólanám. Mér finnst þetta ansi skítt. Ég er í raun ekki með mikið hærri laun en ófaglærðir sem fá borguð lágmarkslaun og það er önnur staðreynd. Think about that.

Annars að allt öðru af því að ég nenni ekki að vera stöðugt neikvæð. Ég fór í Ríkið um daginn til að kaupa eina rauðvínsflösku. Ég borgaði með 5.000 kalli og fékk svo til baka 7.000 krónur, þ.e. einn 5.000 kr. seðil og tvo 1.000 kr. seðla plús einhverja smápeninga. Mín spontant viðbrögð voru þau að benda afgreiðslukonunni á það, að ég hefði nú borgað með 5.000 kr. seðli og ætti því varla að fá meira til baka heldur en ég hefði borgað. Hún sýndi varla nein viðbrögð, bara hrifsaði til sín peninginn aftur, hvorki baðst afsökunar á því að hafa gefið vitlaust tilbaka (sem hefði verið rétt, hefði hún gefið of lítið til baka en greinilega ekki þegar því er öfugt farið), en hún þakkaði ekki heldur fyrir að ég skyldi hafa bent henni á þessi mistök. Maðurinn fyrir aftan mig fór samt að hlægja og sagði: "Mikið djöfull ert þú heiðarleg á þessum síðustu og verstu tímum!".....

og það fékk mig til að hugsa. Ég er alin upp við heiðarleika og hreinskipti, við komum hreint fram og við stelum ekki og við skilum því til baka sem ekki er okkar. Sem sagt gildi sem við flest töldum við lýði í okkar þjóðfélagi ...... HINGAÐ TIL. En nú hefur komið á daginn að margir hafa hagað sér óheiðarlega, ósiðlega, tekið til sín eitthvað með óheiðarlegum hætti, verið stjórnað af græðgi, margir hafa viljað meira og meira þótt þeir hafi átt nóg. Okkur finnst RÍKIÐ hafa hlunnfarið okkur, staðið vörð um ranga hagsmuni, meira að segja klappað á bakið á græðgisköllunum og svo þegar allt fer á hausinn, þá eigum við samt að borga brúsann!! HEFÐI ÉG KANNSKI BARA ÁTT AÐ HALDA KJAFTI OG TAKA ÞENNAN AUKA 5.000 KALL????? Ég gæti litið á það þannig, að Ríkið sé að hafa af mér ómælda peninga í gegnum vaxtastefnu sína, verðbólgu, stimpilgjöld, glataða krónu, peningamálastefnu, ranga efnahagsstjórnun, Icesave-reikninga, hækkun á áfengisverði osfrv. ....Sumir myndu líta á það sem svo að það væri ekki einu sinni þjófnaður að labba út úr ÁTVR með 5.000 kalli meira en þeir ættu að fá með réttu, þeir væru bara einfaldlega að fá eitthvað tilbaka af því sem búið er að taka frá okkur. Og ég get skilið það sjónarmið. Totally. 

En okey, það getur vel verið að það séu margir rotnir karakterar í þessu þjóðfélagi, en ég ætla ekki að vera ein af þeim. Ég hefði alveg getað tekið við þessum auka fimmþúsundkalli og labbað í burtu og ég veit að maðurinn fyrir aftan mig í röðinni hefði bara "give me five" í laumi fyrir að hafa haft þennan pening af ÁTVR og hefði ekki sagt til mín..... en ég ÆTLA EKKI AÐ VERA EIN AF ÞESSUM KARAKTERUM. Ég á þó það, að ég á mjög lítið í veraldlegum eigum, ég skulda margfalt meira en það sem ég á, en ég á þó minn heiðarleika, mitt stolt og mína reisn og ég get alltaf labbað burt frá mínum viðskiptum með höfuðið hátt og samviskuna í lagi. Og það finnst mér skipta máli. Bara að það skipti fleiri máli í þessu þjóðfélagi en mig..... en það er önnur saga.

Ég er hætt að reykja!! Er ekki búin að reykja síðan 1. janúar 2009 kl. 23:57. Ég ákvað að verða reyklaus á þeim tímapunkti, sem sagt ekki akkúrat á áramótunum heldur sólarhringi seinna. Enginn trúði á mig enda ætlaðist ég ekki til þess og gerði fremur lítið úr þessum ætlunum mínum..... hef líka oftast svikið þessi reyklausu loforð mín svo í þetta skiptið sagði ég þetta bara svona í framhjáhlaupi, sagðist ekki nenna að diskutera þetta frekar, ég skildi ef enginn trúði þessu, en það eina sem skiptir máli er að ég trúi á sjálfa mig. Ég ætla ekki að monta mig of mikið fyrirfram, en ég er ekki búin að reykja síðan. Og ef ég tel dagana rétt, þá er ég búin að spara tæplega 5.000 krónur á þessum dögum!!! Þessum fáu dögum, hugsið ykkur það. Ég og Mr. K. fórum upp í bústað á föstudaginn og komum ekki heim fyrr en seint á mánudagskvöld og allan þann tíma reykti ég ekki. Ég segi sko ekki að ég hafi ekki hugsað um sígarettur, allt var öðruvísi, hvítvínið bragðaðist öðruvísi og ég nennti eiginlega ekki á fætur á laugadeginum af því að mér fannst ég ekki hafa neitt til þess að vakna fyrir. Mr. K. sagði við mig þegar helgin var hálfnuð, að hann hefði hálfkviðið helginni, af því að ég er nú þekkt fyrir að vera mjög skapstór manneskja, svo hann var varla að bjóða í þessa helgi með mér á mínum fyrstu reykleysisdögum..... en viti menn, ég var ljúf sem lamb, ótrúlegt en satt. (Bara spyrjið hann!). Alvöru challengið kom þegar ég var á leið heim af næturvakt á þriðjudagsmorgun og fór fram hjá hverri sjoppunni og bensínstöðinni á eftir annarri og hugsaði í hvert skipti: "Ætti ég ekki bara að kaupa mér einn pakka, bara til að fá eina????" Og í alvöru, mig langaði bara SVO MIKIÐ Í EINA, ekki allan pakkann, svo það sem stoppaði mig var hugsunin um það hvað ég ætti þá að gera við restina af pakkanum..... Varla henda honum.... ekki reykja hann.... kannski geyma, en þá væri hann stöðug freisting fyrir mig ....... og shit, þetta er erfitt, but I´m hanging there..... stillllllllll........

Jæja, loka issue, og þið fyrirgefið svona langa færslu eftir svona langt hlé. En í sumarbústaðarferð okkar Mr. K. um helgina, kom hann til að gefa mér olnbogaskot, svolítið harkalegt og beint á augnbeinið. Þarf varla að taka það fram að það var algjörlega óvart. Og þótt við hlypum beint inn til að kæla augað og beinið og allt þar um kring, þá fékk ég þetta myndarlega glóðarauga. Og þar kemur að svolítið merkilegu tabú í okkar samfélagi. Okey, ég fékk glóðarauga, og öllum finnst það mjög pínlegt. En af hverju? Og eftir þessa upplifun mína þá verð ég að segja að þetta er mjög merkilegt, þ.e. hvernig samfélagið lítur á glóðarauga hjá konum.

Ef maður mætir einhversstaðar með glóðarauga þá hugsum við flest samstundis, að hann sé slagsmálahundur og hafi lent í slagsmálum á síðasta djammi. Ef kona mætir með glóðaraugua þá erum við öll hugsandi um það hvort maðurinn hennar hafi lamið hana. Og þetta er í raun svolítið merkilegt, af hverju við erum svona fordæmandi um þessa hluti..... ég er engin undantekning. En það eru sko í raun hundrað hlutir sem geta valdið glóðurauga.

Ég sagði mömmu minni á mánudegi að ég væri með glóðarauga og hún spurgði mig strax hvort ég ætlaði ekki að melda mig "veika" í vinnunni!!! Why the hell??? Glóðarauga er bara marblettur, okey, kannski á óheppilegum stað af því að hann er svo sýnilegur, en ef ég hefði labbað á borð og fengið slæmt mar á lærið, þá myndi ég varla hringja mig inn veika í vinnuna??? Af því að ég væri marin á lærinu?? Er það?

Það versta við glóðarauga á konum er það, að fólk á það til að tala bara við mann en "kann ekki við" að spyrja hvað gerðist. Ef maður mætir með brotinn putta, með handlegginn í fatla, stórt sár á höfði eða haltrandi..... þá hikar enginn við að spyrja: "Hvað kom fyrir þig??" En ef þú mætir með glóðarauga, þá færðu bara augngotur og kannski vorkunnaraugu en enginn þorir að spyrja. Sem betur fer vinn ég á slysadeildinni og þar erum við alltaf að taka við konum eftir heimilisofbeldi og ég held að ég sé einstaklega heppin með starfsfélaga, því ég hafði alveg haft áhyggjur af þessu fyrirfram. Því það kemur eitthvað svo asnalega út ef þú ert að afsaka þig fyrirfram og maður vill frekar að fólk spyrji bara heldur en ekki..... til allrar lukku þá vinn ég með svo góðu fólki að allir spurðu mig bara beint út, hvað hefði komið fyrir, og þar með var þetta ekkert vandræðalegt. En ég viðurkenni sko alveg, að ég hef örugglega sömu hugsanir og flestir þegar ég mæti konum með glóðarauga. Við þurfum að spá svolítið í þetta, finnst mér.

Ég vinn samt með einni, einstakri hjúkku, (svo ég fái að nota þetta orð sem sumum HJÚKRUNARFRÆÐINGUM finnst niðrandi, en mér ekki), en hún tók mig afsíðis og vildi alvarlega tala við mig, því hún vildi gefa mér færi á að tala, ef ég væri beitt heimilisofbeldi og ég verð að segja, að svona vinnufélagar eru líka ómetanlegir. Mér þykir ósegjanlega vænt um það, að einhverjum af mínum vinnufélugum þyki það vænt um mig og sýni mér svona augljóslega að SHE CARES ABOUT ME og hún vildi sko virkilega gefa mér tækifæri til þess að opna mig ef það væri eitthvað sem væri að hrjá mig..... sem til allrar lukku var og er ekki. En ef svo væri og hefði verið, þá væri það gulls ígildi að vita af svona góðri samhjúkku og þessi góði hjúkrunarfræðingur heitir Sólveig A..... (og ef þú lest þetta Sólveig, þá skoraðir þú nokkuð mörg stig hjá mér þarna).

But, here I am, með mitt glóðarauga í góðum gír, skrifandi bloggfærslu, ógeðslega reið eins og allir í þjóðfélaginu yfir okkar ömurlega ástandi. En ég ætla ekki að láta þetta éta mig að innan og eyða allri minni orku. Ég á yndislega fjölskyldu, frábæran ungling sem ég ennþá get sagt að ég "eigi" og ráði yfir, ég hef yndislegan mann til að halla mínu höfði að og halda utan um og ég hef vinnu, sem mér þar að auki finnst skemmtileg og ég á frábært samstarfsfólk. Ég get borgað flesta mína reikninga en ég á, eins og allir aðrir, stöðugt minna og minna og minna til að lifa af. Og ég er ekki að segja að það verður bara að hafa það, en þegar ég mótmæli þá verður það ekki með grímu yfir andlitinu og einhverjar tvíræðar setningar. Ég hef ekki hingað til verið þekkt fyrir að liggja á mínu eða halda kjafti, en eins og "okkar" mótmæli hafa þróast, fólk sem segist vera að tala fyrir þjóðina, þá verð ég bara að segja fyrir mitt leyti, að þau eru ekki að mínu skapi. Og það verður fólk bara að virða. Ég verð bara að fá að mótmæla á minn hátt og ég finn lítin samhljóm í því sem hefur verið að gerast undanfarið á götum borgarinnar og í anddyrum ýmissa bygginga. Ég finn mig ekki meðal þeirra sem eru að brjóta rúður og ráðast með offorsi inn í stjórnarbyggingar. Ég mótmæli á minn hátt og aðrir á sinn hátt og þar við situr.

Takk fyrir mig, mínir bloggvinir.